رابطه میان مصرف دخانیات، قرار گرفتن در معرض آسیب های روحی و اختلال استرس پس از آسیب روانی (PTSD1) به خوبی شناخته شده است (Feldner, Babson, & Zvolensky, 2007; Kessler, Sonnega, Bromet, Hughes, & Nelson, 1995). به عنوان مثال، در سراسر جمعیت، افراد در معرض تروما احتمال بیشتری دارند که سیگاریهای کنونی باشند (به عنوان مثال، Acierno, Kilpatrick, Resnick, & Saunders,1996) و در مقایسه با افراد فاقد PTSD بالینی و تحت بالینی، بیشتر سیگار میکشند (Beckham et al., 1995) و سطوح بالاتری از وابستگی به نیکوتین (McClernon et al., 2005) را نشان میدهند. به همین ترتیب، نرخ بالاتر سیگار کشیدن و سطوح بیشتری از وابستگی به نیکوتین با افزایش خطر برای علائم PTSD در میان افراد در معرض آسیب مرتبط هستند (به عنوان مثال، Beckham, Feldman, Kirby, Hertzberg, & Moore, 1997). اگرچه سیگار کشیدن و علائم PTSD معمولا هم زمان اتفاق میافتند و به نظر میرسد که بر یکدیگر تاثیر میگذارند؛ با این حال تحقیقات کمی بر روی عواملی که ممکن است این ارتباط را کنترل کنند؛ تمرکز کردهاند. مشخص کردن عوامل حفاظتی بالقوه با توجه به رابطه سیگار کشیدن با PTSD، پیامدهای بالینی مهمی را برای پیشگیری و اقدامات درمانی دارد.
یکی از تعدیلکنندههای ارتباط میان سیگار کشیدن و PTSD، ورزش است. متون تجربی بزرگ و متنوعی وجود دارد که اثرات مثبت ورزش در بین جمعیت عمومی و بسیاری از جمعیتهای پزشکی مزمن (به عنوان مثال، سندروم خستگی مزمن، بیماری انسداد مزمن ریوی، بیماری قلبی عروقی، سرطان) را به منظور بهبود علائم فیزیکی خستگی، درد و تنگی نفس[1] نشان میدهند (Mostert & Kesselring، 2002). سایر کارهای تحقیقاتی کشف کردهاند که افزایش ورزش میتواند باعث کاهش افسردگی و علائم اضطراب شود و همچنین موجب بهبود اثر مثبت در میان جمعیت عمومی و بسیاری از جمعیتهای پزشکی مزمن میشود (Emery, Schein, Hauck, & MacIntyre, 1998; Ströhle et al., 2007). در واقع، مطالعات مبتنی بر جمعیت و آزمایشات بالینی کنترل شده شواهد مستمری را ارائه دادهاند که نشان میدهند ورزش موجب بهبود سلامتی میشود و افسردگی، اضطراب و خصومت را کاهش میدهد و همچنین حس بیشتری از همبستگی اجتماعی را ایجاد میکند (Otto & Smits, 2011). به عنوان مثال، در آزمایشات بالینی کنترل شده، ورزش برنامهریزی شده میتواند موجب کاهش افسردگی ناشی از داروهای ضد افسردگی شود (Stathopoulou, Powers, Berry, Smits, & Otto, 2006). در رابطه با سیگار کشیدن، متون علمی رو به رشدی وجود دارد که نشان میدهند ورزش ممکن است بر روی جنبههای متعدد استعمال دخانیات تاثیر بگذارد. به عنوان مثال، در میان افراد سیگاری در جمعیت عمومی، ورزش اثرات سودمند قابل توجهی بر روی علائم ولع مصرف و ترک مصرف دارد (Ussher, Taylor, & Faulkner, 2012) و اثر نویدبخشی را برای پرهیز کوتاه مدت از استعمال دخانیات ارائه میدهد (Williams et al., 2010)؛ اگرچه برخی از یافتههای مخلوط گزارش شدهاند (Ussher, West, McEwen, Taylor, & Steptoe, 2003).
به طور قابل توجهی، تحقیقات محدودی در رابطه با اثر ورزش در میان جمعیتهای در معرض آسیب وجود دارد. دادههای موجود نشان میدهند که نرخهای پایینی از ورزش در میان جمعیتهای مبتلا به PTSD وجود دارد (de Assis et al., 2008; Zen, Whooley, Zhao, & Cohen, 2012). علاوه بر این، به این موضوع پی برده شد که ورزش ارتباط بین PTSD و سلامت فیزیکی و عملکردی را در نمونه در معرض خطر از دانشجویان دوره لیسانس با علائم PTSD- تحریکپذیری بیش از حد که به خصوص روابط معکوس چشمگیری را با ورزش بروز میدهند؛ ایجاد میکند (Rutter, Weatherill, Krill, Orazem, & Taft, 2011). علاوه بر این، چندین مطالعه مداخلهای کنترل نشده و کوچک مقیاس (15-9 = n’s) بر اساس نمونههای بدست آمده از افراد بالغ و نوجوانان در معرض آسیب که سطوح متفاوتی از علائم PTSD را گزارش میدهند؛ کاهش قابل توجهی را در علائم PTSD بعد از مداخلات ورزشی هوازی مستند کردهاند. اگرچه متون موجود اندک هستند و اکثر مطالعات از نظر روششناسی محدود هستند (به عنوان مثال، اندازه کوچک نمونه، فقدان گروههای شاهد)، پژوهشهای موجود نقش قابل توجه احتمالی بالینی ورزش را به لحاظ سیگار کشیدن و PTSD و سایر علائم خلقی منفی نشان میدهند.
توضیحات متعددی برای اثرات ضد انعقادی ورزش پیشنهاد شده است (Stathopoulou et al., 2006)، برخی از آنها ممکن است به خصوص برای درک اینکه چگونه ورزش ممکن است بر روی ارتباط سیگار کشیدن و PTSD تاثیر بگذارد؛ مناسب باشد. اولا، ممکن است اشتغال در ورزش گرایشات عاطفی سنتی را تغییر دهد (به عنوان مثال، رویکرد در مقابل اجتناب) که به نوبه خود رفتار سیگار کشیدن و علائم PTSD را کاهش میدهد (Foa, Hembree, & Rothbaum, 2007; Zvolensky & Bernstein, 2005). به طور خاص، ورزش ممکن است در افراد سیگاری مبتلا به آسیب با علائم PTSD به عنوان تحریکی برای احساسات بدنی مرتبط با سیگار کشیدن و آسیب (به عنوان مثال، تپش شدید قلب، تنگی نفس) عمل کند که در طول زمان ممکن است علائم PTSD را کاهش دهد (Smits et al., 2008) و خواص اعتیادآور دخانیات را تسکین دهد (Zvolensky et al., 2008). دوما، ورزش همچنین به نظر میرسد واکنش به استرس را کاهش دهد (Puterman et al., 2010, 2011) و به طور گستردهای ممکن است از نظر توسعه یا بیان آسیبشناسی روانی بعد از آسیب از طریق مسیر کاهشدهنده استرس با اثرات حفاظتی تداخل کند. به عنوان مثال، با توجه به عواقب مرتبط با استرس، تعدادی از مطالعات در حال حاضر نشان دادهاند که ورزش واکنشپذیری به عوامل استرسزای آزمایشگاهی را کاهش میدهد (به عنوان مثال، استنشاق هوای غنی از کربن دی اکسید؛ Smits, Meuret, Zvolensky, Rosenfeld, & Seidel, 2009; چالش کولهسیستوکینین تتراپپتید Ströhle et al., 2005). سوما، با توجه به ارتباط اختلالات خواب[2] با مصرف دخانیات (به عنوان مثال، Okun, Levine, Houck, Perkins, & Marcus, 2011) و PTSD (انجمن روانپزشکی آمریکا (APA)، 2000؛ مقاله مروری Lamarche و De Konick، 2007 را ببینید)، ورزش ممکن است با بهبود خواب اثرات همزمانی را بر روی سیگار کشیدن و علائم PTSD داشته باشد (Driver & Taylor, 2000). در نهایت، ورزش عادی ممکن است توجه و آگاهی کنونی افراد را تشدید کند و سطوح تحمل غم را افزایش دهد (به عنوان مثال، توانایی مقاومت در برابر حالتهای احساسی یا فیزیکی منفی؛ Simons & Gaher, 2005) که ممکن است موجب بهبود علائم PTSD و رفتار سیگار کشیدن در طول زمان شود (Brown, Lejuez, Kahler, Strong, & Zvolensky, 2005; Vujanovic, Bernstein, & Litz, 2011).
علی رغم وجود ادبیات تجربی نوظهور در این زمینه و ارتباط تئوری ورزش برای وقوع همزمان علائم PTSD در زمان سیگار کشیدن، مطالعات اندکی به این موضوع به طور مستقیم اشاره کردهاند. علاوه بر این، هیچ مطالعه منتشر شدهای تاکنون اثر متقابل رفتار سیگار کشیدن و ورزش را در میان افراد سیگاری در معرض آسیب بررسی نکرده است. بنابراین، تحقیق حاضر اولین مطالعه تجربی پیرامون رابطه وضعیت سیگار کشیدن و ورزش با توجه به شدت علائم PTSD و شدت مجموعه علائم PTSD است. فرض شده بود که در میان افراد در معرض آسیب، اثر تعاملی وضعیت سیگار کشیدن عادی (یعنی، بیش از 10 سیگار در هر روز در مقایسه با وضعیت غیر سیگار کشیدن) و سطوح پایین ورزش هفتگی به طور کلی بالاترین سطوح علائم PTSD و به طور خاص علائم تحریکپذیری بیش از حد و PTSD را ایجاد خواهد کرد (Rutter et al., 2011). ورزش هفتگی انتظار میرود ارتباط بین وضعیت سیگار کشیدن و علائم PTSD را تنظیم کند؛ به طوری که انتظار میرود بالاترین سطوح علائم PTSD در میان سیگاریهای عادی باشد که سطوح پایین ورزش را گزارش میدهند. این اثرات بیشتر و فراتر از واریانسی که به وسیلهی متغیرهای مشترک[3] مرتبط به لحاظ نظری (به عنوان مثال، جنسیت، تعداد دفعات قرار گرفتن در معرض آسیب) و اثرات مهم وضعیت سیگار کشیدن و خروجی ورزش ایجاد میشود؛ مورد انتظار بودند. شرکتکنندگان برای آسیبشناسی روانی روزهای گذشته(DSM-IV-TR) (APA, 2000) محور 1 غربالگری شدند تا اطمینان حاصل شود که هر گونه اثر مشاهده شده ناشی اختلالات همزمان محور 1 نیست (Marshall et al., 2008).