تعیین شیوع تنگی متائوس و عوارض آن بر کلیه ها و مجاری ادراری در شیرخواران و کودکان

با وجود پیشرفت روزافزون علم پزشکی خصوصاً در رشته اورولوژی ، با این حال برخی اوقات بیماران با تنگی مئاتوس دچار مشکلات عدیده ای می شوند. این معضل به ظاهر ساده که عمدتاً گریبانگیر شیرخواران و کودکان می باشد متاسفانه اغلب اوقات بعلت بی توجهی و عدم آگاهی پزشک معالج از نظر دور می ماند و بیمار مدت ها بعد با عوارض بیماری مراجعه می کند.

در این پایان نامه به بررسی 35 مورد تنگی مئاتوس در کودکان و شیرخواران پرداخته شده است. توضیحات اجمالی در مورد نحوه برخورد با این بیماران ، علائم ، روشهای تشخیصی ، عوارض و شیوه های درمانی از جمله نکات مهمی است که در این مجموعه آورده شده است.

مقدمه

انسداد و استاز بدلیل اثر آسیب رسان آنها بر عملکرد کلیه جزء مهمترین اختلالات اورولوژیک می باشند . این دو عارضه در نهایت منجر به هیدرونفروز می شوند که نوع خاصی از آتروفی کلیه است و می تواند سبب نارسایی کلیه یا در صورت یکطرفه بودن تخریب کامل عضو شود . بعلاوه انسداد منجر به عفونت می شود که این نیز آسیب بیشتری به ارگان درگیر وارد می آورد . انسداد را می توان بر حسب علت ( مادرزادی ـ اکتسابی ) مدت ( حاد ـ مزمن ) درجه ( نسبی ـ کامل ) و سطح ( دستگاه ادراری فوقانی یا تحتانی ) طبقه بندی کرد ناهنجاریهای مادرزادی که در دستگاه ادراری بیش از هر عضو دیگر رخ می دهد عموماً انسدادی هستند . در بزرگسالان انواع بسیاری از انسداد اکتسابی می تواند رخ دهد . یکی از محل های شایع باریک شدن عبارت است از مه آی خارجی در پسرها . این عارضه می تواند بطور شایع بصورت اکتسابی نیز رخ دهد .

آناتومی پیشابراه

مجرای پیشابراه مرد بصورت کانالی برای دو سیستم ادراری و ژنیتال عمل می کند . این مجرا از سوراخ داخلی در مثانه شروع شده و تا مه آی خارجی در انتهای آلت تناسلی ادامه دارد . طول مجرا در حدود cm 20 ـ 18 می باشد به جز در مواقع عبور ادرار و منی از داخل مجرا کانال پیشابراه روی هم خوابیده و به صورت یک شکاف می باشد . بطور کلی مجرای پیشابراه را به دو قسمت قدامی و خلفی تقسیم می کنند ولی در کتاب مرجع اورولوژی پیشابراه به سه قسمت پروستاتیک ، غشایی و غاری ( پندولوس ) تقسیم می گردد .

پیشابراه پروستاتیک

پیشابراه در طول غده پروستات عبور می کند و توسط سطح قدامی آن پوشیده شده است . پیشابراه پروستاتیک با اپیتلیوم ترانزیشنال پوشیده شده است که ممکن است تا مجرای پروستات ادامه داشته باشد .

اوروتلیوم ( بافت پوششی یورترا ) توسط یک لایه طولی داخلی و یک لایه حلقوی خارجی از عضلات صاف پوشیده شده است .

یک ستیغ پیشابراهی (urethral crest) در قسمت  خلفی خط وسط غده پروستات بطرف داخل بر جسته شده است که در طول یولترای پروستاتیک ادامه دارد و در محل اسفنکتر داخلی ناپدید می شود .

پیشابراه پره پروستاتیک (pre prostatic urethra)

این قسمت دارای یک مجرای ستاره ای شکل است و حدود 5/1 ـ 1 سانتی متر طول دارد . بطور عمودی از گردن مثانه خارج شده و تا سطح فوقانی غده پروستات ادامه دارد. پیشابراه پره پروستاتیک و گردن مثانه توسط باند های عضلانی صاف احاطه شده است که این رشته های عضلانی تشکیل یک حلقه واضح را داده اند  . باندهای عضلانی این قسمت از مجرا که اسفنکتر داخلی را تشکیل می دهند بوسیله بافت همبندی که حاوی تعداد زیادی رشته های الاستیک هستند از یکدیگر جدا می شوند . برخلاف عضلات صاف مثانه ، رشته های عضلانی صافی که قسمت پروگزیمال مجرا را احاطه کرده اند تقریباً بطور کامل عاری از رشته های عصبی پاراسمپاتیک کلی نرزیک هستند و تنها بوسیله تعداد زیادی اعصاب سمپاتیک نان آدرنرژیک عصب دهی می شوند .

پیشابراه پروستاتیک (prostatic urethra)

مجرای پروستاتیک که تقریباً  4 ـ 3 سانتی متر طول دارد عریض ترین و قابل انبساط ترین قسمت از پیشابراه است. این بخش داخل غده پروستات قرار داشته و به سطح قدامی غده نزدیکتر می باشد . مجرای پروستاتیک از انتهای پیشابراه پره پروستاتیک شروع و کل طول غده پروستات از قاعده تا راس آن را طی می کند . در بخش اعظمی از دیواره خلفی آن یک برجستگی میانی وجود دارد که ستیغ پیشابراه نامیده می شود. این امر باعث آن شده است که در برش عرضی مجرا هلالی شکل به نظر برسد . در هر طرف این ستیغ فرورفتگی وجود دارد که سینوس پروستاتیک نامیده می شود . کف هر کدام از این فرورفتگی های بوسیله مجرای غده پروستات سوراخ شده است. ستیغ پیشابراه در نیمه ارتفاع خود تبدیل به یک برجستگی دیگری می شود که colliculus seminalis نام دارد.

پیشابراه غشایی

پیشابراه غشایی در طول مسیر خود از اپکس پروستات تا غشاء پرینئال به طور متوسط 5/2 ـ 2  سانتی متر می باشد ( 5 ـ 2/1 ) سانتی متر . این قسمت توسط اسفنکتر خارجی پیشابراه به طور ناکامل و بصورت یک صفحه مسطح  عضلانی ساندویچ شکل بین دو لایه فاسیایی قرار گرفته است . این قسمت کوتاه ترین و باریک ترین بخش مجرا می باشد . در ضمن این قسمت قابلیت اتساع کمتری دارد .

پیشابراه اسفنجی

این بخش در ضخامت بافت اسفنجی آلت قرار داشته و طول آن حدود 15 سانتی متر است . این بخش از انحنای پیشابراه غشایی شروع شده و به موازات کناره تحتانی سمفیز پوبیس طی مسیر کرده و از این جا به بعد تغییر جهت داده و به طرف پایین می رود تا به انتهای آلت برسد . این بخش از پیشابراه باریک بوده با یک قطر ثابت حدود 6 میلی متر . این بخش در دو قسمت تقسیم می شود یکی در ابتدا بنام Intra bulbar fossa و دیگری سر آلت که Navicular fossa را می سازد .

بافت شناسی پیشابراه

لایه اپی تلیوم پیشابراه پروستاتیک از نوع ترانزیشنال است که در امتداد لایه ترانزیشنال مثانه قرار گرفته است و به وسیله بافت همبند کوریون پشتیبانی می شود . در پشت آن عضلات صاف طولی در داخل و حلقوی در خارج قرار دارند .

لایه اپی تلیوم پیشابراه غشایی بطور عمده از نوع مطبق کاذب و استوانه ای همراه با مناطقی از نوع مطبق و سنگفرشی است که بوسیله بافت همبند کوریون پشتیبانی می شود . در پشت آن دو لایه از عضلات صاف دیده می شود . لایه داخلی طولی و لایه خارجی شامل رشته های حلقوی می باشد . عدد لیتر (littre’s glands) غدد موکوسی هستند که در امتداد تمام طول مجرا یافت می شوند ولی در بخش پاندولی فراوانترند  اپی تلیوم پیشابراه اسفنجی نیز مطبق کاذب است که از بین سلولهای پوششی آن سلولهای ترشح کننده موکوسی قرار دارند. در لایه مخاطی پیشابراه ناحیه آلت فرورفتگی های زیادی وجود دارد که به شاخه های عمقی مجرای غدد موکوسی راه پیدا می کند . در قسمت انتهایی اپی تلیوم پیشابراه آلتی تبدیل به مطبق سنگفرشی می‌شود .

جنین شناسی پیشابراه

در طی هفته چهارم تا هفتم جنینی تکامل دیواره اورورکتال (urorectal septum) کلواک را به دوقسمت کانال آنورکتال (Anorectal canal) و سینوس ادراری تناسلی اولیه (primitive urogenital sinus) تقسیم می کند . در قسمت سینوس ادراری تناسلی اولیه سه بخش قابل تشخیص و تمایز می باشد .

1. بالاترین و بزرگترین بخشی که طی مراحل تکامل مثانه را درست می کند .
2. بخش لگنی سینوس ادراری تناسلی که در جنس مذکر تبدیل به مجرای پروستاتیک و غشایی می شود .
3. سینوس ادراری تناسلی قطعی که به پیشابراه آلتی تکامل می یابد .

اتیولوژی

تنگی مه آ وضعیتی است که تقریباً همواره به دنبال ختنه نوزادان اتفاق می افتد . پس از جدا کردن چسبندگی های نرمال بین پره پوس و گلنس پنیس و برداشتن فوراسکین (Foreskin) یک واکنش التهابی مشخص حاصل می گردد که می تواند باعث التهاب مئاتوس (meatitis) و تشکیل سیکاتریس گردد و بدنبال آن ایجاد یک مئاتوس خیلی تنگ کند .  این حالت یک پرده غشایی از وسط قسمت شکمی مئاتوس ایجاد می کند یا یک بهبودی به صورت نامنظم در سمت لترال مئاتوس بر جای می ماند .

علائم و نشانه ها

در اغلب موارد تنگی مه آ تا زمانی که کودک آداب دستشویی رفتن را بیاموزد ظاهر نمی گردد . اگر مئاتوس حالت نوک سنجاقی (pinpoint) یا خیلی تنگ داشته باشد در پسرها ادرار کردن با زور زدن زیاد یا جریان باریک ادرار یا فواصل طولانی ادرار کردن بروز می کند و برخی پسر بچه ها جریان ادرار منحرف دارند و از علائمی مانند دیزی فرکونسی ، هماچوری ترمینال ، بی اختیاری ادراری شاکی هستند که برای تشخیص راهنمایی کننده هستند ولی اغلب این علائم از طرف پزشکان قابل توجیه نیست . برخی بچه ها فقط با انحراف جریان ادراری ارجاع داده می شوند . تنگی مه آ یک علتی شایع برای خونریزی لکه ای نوزادان می باشد . همچنین یکی از موارد نادر که ممکن است باعث درجاتی از هیدرونفروز دو طرفه گردد . در موارد شدید تنگی مئاتوس رتانسیون ادراری نیز گزارش شده است .

تشخیص

در یک پسر بچه مشکوک به تنگی مه آ باید قطر مه آ با یک بوژی آبی رنگ یا NG Tube 8F یا سوند نوزادان ارزیابی گردد . یک NG tube اطفال 8F باید براحتی از نوک مه آ عبور کند . ظاهر خارجی مه آ ممکن است چندان با سایز واقعی مطابق نباشد . در موارد نه چندان نادر علائم مشکوک به تنگی مئاتوس در یک پسر بچه با کالیبر نرمال مجرا دیده شده است . کالیبر های کمتر از 8F در بچه های زیر 10 سال اندیکاسیون مئاتوتومی دارد . به محل مئاتوس نیز باید توجه شود . ممکن است پروگزیمال نسبت به نوک گلنس باشد ، در سطح پشتی گلنس قرار داشته باشد ( اپی سپادیازیس ) یا در سطح شکمی قرار داشته باشد ( هیپوسپادیازیس ) . در این موارد پنیس مستعد انحنای غیر  نرمال در سطح پشتی ( اپی سپادیازیس ) یا شکمی ( هیپوسپادیازیس ) می باشد . در این شرایط سوراخ پیشابراه نیز اغلب بعدها تنگ می گردد . میکروپنیس یا ماکرو پنیس اغلب بعدها مشاهده می گردد .

مطالعات رادیولوژیک

عرصه پرتوشناسی تشخیصی در دهه اخیر با ظهور تکنیکهای پیچیده تصویر برداری مقطعی دیژیتال تحولات شگرفی را به خود دیده است . روش های رادیولوژی دستگاه ادراری نیز از این پیشرفت ها سود برده اند ، به شکلی که تصویر برداری از این دستگاه به شکل دقیق تری انجام شده و ابداع روش های جدید ، دست ما را در انتخاب روش های تشخیصی باز گذاشته اند . برای مثال سونوگرافی ، توموگرافی کامپیوتری (CT) و تصوبرداری تشدید مغناطیسی (MRT) در مقایسه با رادیوگرافی معمولی ، بافتهای نرم را با وضوح بیشتری نمایش می دهند . این امر نمایانگر پیشرفتهای قابل ملاحظه در تقریباً تمامی زمینه های این علم می باشد همچنین با استفاده از روش های تصویربرداری تشخیصی جدید ، راههای تازه ای برای رسیدن به تشخیص بیماریها ابداع شده است . با این حال روش های مناسب تا حد زیادی به دسترسی با امکانات و نیز مهارت و سلیقه افراد بستگی دارد . با توجه به نکات فوق رادیولوژی دستگاه ادراری یکی از شاخص های جانبی و در حال پیشرفت تصویر برداری است که کاربرد آن در تشخیص و درمان بیماران مبتلا به اختلالات اورولوژیک اجتناب ناپذیر است . انواع تکنیک های رادیولوژی دستگاه ادراری شامل رادیوگرافی ، سونوگرافی ، اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT scan) و تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRT) می باشد که در زیر تکنیک های رادیوگرافی و سونوگرافی به اختصار توضیح داده می شود .

سونوگرافی

در سونوگرافی پزشکی از امواج اولتراسوند برای ایجاد تصاویر بدن استفاده می شود . فرکانس هایی که معمولاً در سونوگرافی پزشکی بکار می روند بین 5/3 تا 10 مگاهرتز قرار دارد . تصویرهای اولتراسوند در واقع بازتاب بخشی از امواج صوتی هستند که بوسیله مبدل منتشر شده است و در اثر برخورد با بافتهای که در مسیر آن قرار گرفته اند انعکاس می یابند . شدت و زمان این امواج صوتی بسته به کیفیت و فاصله بافتهایی که از آنها منعکس شده اند متفاوت است .

آندوسکوپی پیشابراه ( اورتروسکوپی )

مشاهده آندوسکوپیک داخل پیشابراه با استفاده از آندوسکوپی با لنز صفر به تشخیص و هدایت درمان پاتولوژی پیشابراه کمک می کند . تنگی پیشابراه را با بررسی های رادیوگرافیک می توان تشخیص داد یا اثبات نمود . در تنگی‌ها باریک شدگی هایی دیده می شوند که دور تا دور پیشابراه را احاطه کرده اند . متسع کردن تنگی های پیشابراه به طور متوالی با قرار دادن کاتتر هایی که اندازه آنها به تدریج بیشتر می شود پارگی‌ها و کشش‌هایی در مخاط ایجاد می کند و احتمال دارد که اسکار وسیع بجا گذارد لذا اگر به اتساع پریودیک پیشابراه خاتمه داده شود عود تنگی شایع است .

اتساع بالونی تنگی با دیلاتورهای با سونی 7-9F ( که می توان آنها را روی سیم راهنما وارد نموده و با فشار حداکثر atm 15 تا F30 باد کرد ) باعث وارد آمدن نیروی شکافنده نمی شود ولی نتایج آن در بلند مدت ضعیف است . تنگی های حلقوی محدود را می توان تحت هدایت مستقیم با یک چاقی سرد برش داد .

مطالعات آئرودینامیکی

بررسی های دینامیکی ادرار ، روش هایی هستند که به منظور ثبت گرافیکی فعالیت مثانه، اسفنکتر پیشابراه و عضلات لگنی استفاده می شوند .

فلومتری جریان ادرار :

فلومتری جریان ادرار بدون شک مفیدترین آزمایش از بین تست های بررسی دینامیکی ادرار است . در این روش جریان ادرار پیشابراه بررسی می شود . فلومتری ادرار بطور جداگانه از تمامی آزمایشات دیگر به بهترین نحو قابل انجام است و حتی ممکن است به عنوان یک روش پایش یا غربالگری استاندارد در مطب انجام شود . حداکثر سرعت جریان ادرار در حالت طبیعی برای مردان 25 ـ 20 و برای زنان  30 ـ 20 می باشد . پائین تر بودن سرعت جریان از حد فوق مطرح کننده انسداد دهانه خروجی یا ضعف دترسور است  بالاتر بودن سرعت جریان از حد گفته شده اسپاسم مثانه و یا استفاده بیش از حد از عضلات شکمی در عمل تخلیه را مطرح می کند . الگوی متناوب جریان ادرار عموماً بعلت اسپاسم  اسفنکتر یا فشاری است که بر مقاومت پیشابراه غلبه کرده است . این آزمایش اطلاعات زیادی درباره نحوه عملکرد مجاری ادراری تحتانی بدست می دهد و ابزار مناسبی هم جهت تشخیص و هم جهت پایش به حساب می آید.  تعدادی وسایل الکترونیکی برای ثبت سرعت جریان ادرار وجود دارند . بهر حال بطور ساده می توان حجم ادرار بیمار را بر مدت زمان ادرار کردن تقسیم کرد  و به این ترتیب سرعت جریان را محاسبه کرد . حداکثر سرعت جریان را می توان با زمانبندی قسمت میانی تخلیه ادرار یعنی هنگامی که ادرار شدیدتر است محاسبه کرد .

ثبت فشار پیشابراه :

کارکرد مثانه باید بر تخلیه ادرار متمرکز باشد تا بر غلبه علیه مقاومت غیر طبیعی پیشابراه فشار بالای خروجی در پیشابراه می تواند ناشی از هیپرتروفی پروستات ، تنگی پیشابراه انقباضات و جمع شدگی های گردن مثانه یا اسپاسم اسفنکتر خارجی باشد . کاهش مقاومت پیشابراه معمولاً ناشی از اختلال عملکرد مکانیسم اسفنکتری است . ثبت فشارهای پیشابراه و مثانه در حال استراحت همچون زمان تخلیه به تعیین 1 وجود اختلال آناتومیک یا عملکردی کمک می کند و همچنین به بررسی صحت ساختار عضلانی اسفنکتری نیز کمک می کند .

تغییرات آناتومیکی در سیستم مجاری اداری فوقانی در انسداد

تغییرات گروس در کلیه ها (Human) :

بعد از انسداد پیشابراه ظاهر کلیه ها در سیستم جمع کننده خارجی یا داخلی بسته به طول مدت انسداد ، درجه انسداد و حضور یا عدم حضور عفونت تغییر می کند .

حضور پارانشیم کلیوی بطور کامل اطراف سیستم جمع کننده داخلی توانایی گشاد شدن و تغییر شکل این سیستم را محدود می کند و این در حالی است که سیستم جمع کننده خارجی توسط پارانشیم کلیوی محدود نمی شود . بنابراین میزان هیدرونفروز ایجاد شده در سیستم جمع کننده خارجی کمتر می باشد ولی میزان آسیب کلیوی ممکن است بدتر باشد .

تغییرات گروس در کلیه ها (Experimental) :

اطلاعات وسیعی در مورد ایجاد تجربی انسداد و بررسی هیدرونفروز وجود دارد . ایجاد هیدرونفروز در خرگوش‌ها یک روز بلافاصله پس از بستن پیشابراه به همراه افزایش وزن کلیه و کاهش ساختمانهای مدولار و پاپیلری مشاهده شده است .

تغییرات میکروسکوپی در کلیه (Experimental) :

در ابتدا ، اغلب تغییرات میکروسکوپی در توبولها و کمی هم در گلومرولها یافت شد . به جز یک  افزایش آرام در اندازه افزایش ضخامت، کپسول بومن نسبت به تغییرات مقاوم به نظر می رسد. گسترش هیالینیزاسیون و پرولیفراسیون بافت همبند تا 231 روز پس از بستن پیشابراه و آن هم فقط در تعداد کمی از گلومرولها دیده نشد .

بیان مسئله

تنگی مه آ در بالغین اغلب به دنبال التهاب ، عفونت اختصاصی و غیر اختصاصی یورترا تروما خصوصاً همراه با کارگذاری کاتتر یا دستکاری های یورترا ) ایجاد می گردد . اما در کودکان تنگی مه آ وضعیتی است که تقریباً همواره به دنبال ختنه نوزادان اتفاق می افتد . این مسئله گاهی ثانوی به درماتیت آمونیاکی بدنبال ختنه یا تحریک طولانی مئاتوس می باشد . مورد دیگر که می تواند ایجاد تنگی کند بالانایتیس گز روتیکا ابلیترانس می باشد و معمولاً در بالغین دیابتی دیده می شود و به ندرت ممکن است در کودکان نیز ایجاد علائم بکند .

علائم تنگی مه آ در پسر بچه ها معمولاً تا زمانی که کودک آداب دستشویی رفتن را بیاموزد ظاهر نمی گردد و این علائم مشتمل بر زور زدن زیاد حین ادرار ، جریان باریک ادرار ، فواصل طولانی ادرار کردن ، انحراف جریان ادراری ( دیزوری ، فرکونسی، هماچوری ترمینال ، بی اختیاری ادراری ، خونریزی لکه ای نوک مه آ ، درماتیت ناحیه پرینه .

تشخیص این وضعیت کاملاً کلینیکی است و توسط پزشک انجام می شود . و فقط از پاراکلینیک جهت رد شدن عوارض و آنومالی‌های همراه استفاده می شود . درمان نیز معمولاً جراحی می باشد .

اهداف مطالعه

هدف اصلی در این مطالعه تعیین شیوع تنگی مه آ و عوارض آن بر کلیه ها و مجاری ادراری در شیرخواران و کودکان مراجعه کننده به بیمارستان کاشانی تهران در نیمه دوم سال 81 می باشد .

اهدف فرعی شامل بر :

1.  تعیین عوامل موثر در تنگی مه آ در شیرخواران و کودکان
2. تعیین میانگین سنی تنگی مه آ در شیرخواران  و کودکان
3. تعیین میران پاسخ و هماهنگی مه آ به درمان در شیرخواران و کودکان
4. تعیین تغییرات سونوگرافی کلیه ها و مجاری ادراری در تنگی مه آ در شیرخواران و کودکان.

نتایج

با توجه به این نکته که تاکنون روی این مورد مطالعات زیادی صورت نگرفته است و آمار مشخصی از کتب مرجع در دسترسی نیست اظهار نظر در مورد مقایسه شیوع تنگی مه آ نسبت به سایر بررسی ها مشکل است ولی در مقایسه با سایر  اختلالات اورولوژی اطفال از جمله عدم نزول بیضه ها و شب ادراری میزان  حاصل  از نتایج رقم بالایی به نظر می رسد . میانگین سنی مراجعین در شیرخواران 53/12 ماه و در کل بیماران 9/32 ماه می باشد .

با توجه به منابع معتبر اورولوژی که پیک سنی مراجعین را پس از زمان  یاد گرفتن آداب دستشویی رفتن عنوان می کند به نظر می رسد دقت مادران ایرانی در نحوه ادرار کردن شیرخواران موجب مراجعه زودتر به پزشک شده است. در بین بیماران مورد بررسی وجود کودکی باسن 8 سال بیانگر این مسئله است که این مشکل می تواند حتی تا سنین بالا بدون علامت و کشف نشده باقی بماند . طبق آمار استخراج شده بیشترین فراوانی مراجعین بین کودکان یک سال تا دو سال قرار داشته است .

بیش از 60% بیماران اولین مراجعه را به پزشک اطفال داشته اند . شایع ترین علت مراجعه شکایت والدین از زور زدن و بخود پیچیدن کودک حین ادرار کردن و همچنین جریان باریک ادرار بوده است . کمترین علامت مربوط به درماتیت ناحیه پرینه است . در 3 مورد ( % 57/8 ) تشخیص تنگی مه آ بر اساسی معاینه تصادفی پزشک بوده است .

بحث و پیشنهادات

با توجه به آمار حاصل از مطالعه ، موارد زیر به صورت پیشنهاد ارائه می گردد:

• معاینه ظاهری مئاتوس ‌در هر شیرخوار و کودک مراجعه کننده به پزشک انجام گردد.
• در مواردی که کودک هماچوری میکروسکوپی غیر قابل توجیه و یا عفونت های ادراری راجعه دارد، بیمار از نظر تنگی مئاتوس بررسی گردد.
• دقت والدین کودک در نحوه ادرار کردن و رفتار کودک حین دفع ادرار می تواند به تشخیص زودهنگام این مشکل کمک کند.
• درمان های سنتی تنگی مئاتوس مانند دیلاتاسیون با ترمومتر جایگاه خود را از دست داده است و در مواجهه با بیمار تنگی مه آ بهتر ‌است جهت درمان جراحی به اورولوژیست ارجاع داده شود.
• بررسی هر بیمار مبتلا به تنگی مه آی تشخیص داده شده از نظر آنومالی های همراه مانند UDT و هیپوسپادیازیس لازم است.
• در مواردی که بیمار علائم تیپیک تنگی مئاتوس را دارد سونوگرافی کلیه ها و مجاری ادراری حداقل تکنیک تصویربرداری از سیستم اداری است که لازم است انجام گیرد.