گندم عمده ترین محصول زراعی کشور است. سطح زیر کشت گندم آبی و دیم کشور در سال 1380 به ترتیب27/2 و51/3 میلیون هکتار و متوسط عملکرد آن در شرایط آبی و دیم به ترتیب 3 و 7/0 تن در هکتار بوده است. نرخ خودکفایی گندم در سال های مختلف بین 60-80 درصد نوسان داشته است. در صورتی که متوسط عملکرد در شرایط آبی و دیم به ترتیب تا سطح 8/4 و16/1 تن در هکتار افزایش یابد، خودکفایی در تولید این محصول تحقق خواهد یافت(کشاورز و همکاران، 1380).
مهم ترین عوامل تآثیرگذار در کاهش عملکرد گندم کشور به شرح زیر می باشند(آهون منش،1371):
- پایین بودن آگاهی و دانش علمی و عملی کشاورزان
- نارسایی در تآمین و توزیع به موقع نهاده های کشاورزی(بذر، کود، سم و …)
- بالا بودن میزان ضایعات در مراحل مختلف تولید
- محدود بودن منابع آب و یا عدم وجود نظام صحیح آبیاری در اغلب مناطق کشور
- خسارت آفات، بیماریهای گیاهی، علف های هرز و عدم مدیریت صحیح کنترل آنها
- عدم مصرف صحیح و بهینه کودهای شیمیایی و یا کمبود و عدم توزیع به موقع آنها
- کاربرد غیر اصولی و نامنظم ماشین آلات و ادوات کشاورزی
- عدم توسعه مکانیزاسیون کشاورزی در بسیاری از نظام های بهره برداری
- کمبود وسایل، ابزار و اعتبار در زمینه های مختلف تحقیق، ترویج و آموزش کشاورزی
- کمبود سرمایه گزاری در تولید محصولات کشاورزی
- نارسایی سیاست ها و برنامه های کشور برای تولید محصولات کشاورزی