تجربه مربیان مهد کودک برای گزارش سوء استفاده از کودکان
14,500 تومانشناسه فایل: 7439
چکیده
هدف
کاوش تجربیات معلمان مهد کودک تایوانی هنگام مشکوک بودن به سوء استفاده از کودکان.
روش
روش نظری مبتنی بر آن برای تجزیه و تحلیل داده‌های به دست آمده از نمونه هدفمند از 20 معلم مهد کودک تایوانی به که از سه کودکستان در تایوان استخدام شده بودند استفاده شد. چهار گروه تمرکز بین 90-60 دقیقه انجام شد. داده‌ها به صورت صوتی ثبت شد، رونویسی شد و با استفاده از تجزیه و تحلیل موضوعی تجزیه و تحلیل شد.
نتایج
مدل “رقص روی لبه”، نظریه اساسی این مطالعه بود. چهار موضوع رده‌ای اصلی، از کار مربیان مهد کودک با کودکان بدرفتار و خانواده‌های آن‌ها به دست آمدند: حفظ روابط، اجتناب از آسیب، تعهد و حفظ تعادل. رقص بین حامیان و ریسک به سادگی انجام و متعادل نمی‌شود. در حالی که تلاش برای جلوگیری از آسیب می‌کردند که مربیان احساس کشش تعهد و حفظ روابط می کنند.
نتیجه‌گیری
گزارش کودک آزاری، بیش از یک نیازمندی قانونی است؛ آن یک فرایند اجتماعی شامل رقصی بین دفاع و امنیت شخصی است. تجزیه و تحلیل حیاتی در زمینه‌ی پویایی و تعامل بین کودک، گزارش دهندگان مجاز، سیستم نهادی، جامعه و اجتماع، ضروری است.
مقدمه مقاله
شناسایی و گزارش موارد مشکوک سوء استفاده از کودکان، مراحل حیاتی در کمک به کودکان بد رفتار هستند. قوانین گزارش اجباری در واقع در تایوان، آمریکا و سایر کشورها در اقدامی برای موظف ساختن مسئول برای محافظت از کودکان هستند (جامعه بین‌المللی جلوگیری از بدرفتاری و سهل‌انگاری کودک؛ 2007، بخش خدمات بهداشتی و انسانی؛ 2007[1]). پزشکی اولیه کودک آزاری به این حکم گسترش یافت که متخصصان غیربهداشتی نیز کودک آزاری را گزارش کنند. هدف، تشخیص بدرفتاری قبل از رخداد صدمات شدید است.[2] گزارش کودک آزاری، مساله‌ای پیچیده است. خبرنگاران مجاز، به دلایل بسیاری از جمله پیامدهای منفی برای کودکان، خانواده‌ها و خود و ترس و از وقفه درمان پیوسته موفق به گزارش نشده‌اند یا گزارش‌های ناسازگاری را ارائه داده‌اند.[3] به عنوان نتیجه‌ای از عدم موفقیت در گزارش، یک لحظه طلایی برای مداخله از دست می‌رود؛ زندگی کودکان بسیاری از دست رفته است.[4]
برآوردهای جهانی بدرفتاری مصیبت‌بار کودک را نشان می‌دهند که کودکان جوان در بیشترین خطر قرار دارند. نرخ قتل کودکان برای گروه سنی 4-0 سال بیش از دو برابر گروه سنی 14-5 سال است (سازمان بهداشت جهانی[5]، 2002). مطالعات بدرفتاری غیر کشنده کودکان در هنگ کنگ نشان دادند که کودکان 8-2 ساله نسبت به بدرفتاری فیزیکی شدید یا کم، بیشترین آسیب‌پذیری را دارند.[6] اغلب مربیان کودکستان و پرستاران در تایوان هرگز یک مورد کودک آزاری را گزارش نکرده‌اند؛ برخی موفق به گزارش مورد مشکوکی از کودک آزاری نشده‌اند. هر دو گروه متخصصان اشاره کرده‌اند که آن‌ها از نقش گزارش اجباری خود آگاه هستند اما تعداد اندکی با محتوا و زبان قانون آشنایی دارند.[7]
مقررات و پروتکل‌های محافظت از کودک پیچیده و مبهم هستند. با توجه به ابهام قانون، گزارش کنندگان مجاز اغلب به پر کردن یک گزارش اعتماد ندارند.[8] متخصصان از استفاده از قضاوت خود و تعریف بدرفتاری متفاوت از عقیده‌ی قانونی برای تعیین نیاز به گزارش آشنا بوده‌اند.[9]
بارکسدل (1989) کشف کرد که متخصصان کم تجربه‌تر گرایش به مواجهه با تعارض بیشتر در گزارش کودک آزاری دارند و کمتر تمایل به گزارش دارند. متخصصان با تجربه اطمینان بیشتری دارند که گزارش، آسیبی به رابطه درمانی نخواهد زد. اگرچه در عملکرد هر روزه رایج نیست، تجربه‌ی کودک آزاری دارای تاثیر طولانی مدت و قدرتمندی روی عملکرد آینده و تصمیم‌گیری متخصصان بالینی است. واکنش‌های عاطفی گزارشگران مجاز به کودک آزاری ممکن است دارای تاثیر روی چگونگی تعامل آن‌ها با کودکان و خانواده‌های آن‌ها باشد. متخصصان، یک دوراهی گزارشی را تجربه می‌کنند و حسی از خیانت را هنگام گزارش به خانواده‌ای که با آن‌ها دارای روابط نزدیک و “معتمدانه” مشخص می‌کنند.[10] برخی، در مواجهه با تعارض خود، ممکن است نپرسیدن و نگفتن را انتخاب کنند.[11]
بررسی دریافت‌های معلمان مدرسه از کودک آزاری مهم است. کودکان سنین کودکستان به دلیل عدم بلوغ رشدی و عدم توانایی درک و بیان بدرفتاری، بیشترین آسیب‌پذیری را دارند.[12] مربیان کودکستان، در یک موقعیت خط مقدم و منحصر به فرد برای مشاهده‌ی کودکان آزار دیده به ویژه کودکانی که نمی‌توانند برای خود صحبت کنند قرار دارند. علاوه‌بر علایم فیزیکی، مربیان در مقایسه با سایر متخصصان دارای فرصت کمتر، با احتمال بیشتری تغییرات رفتار در کودکان را مشاهده می‌کنند. در یک مطالعه، مریوان ادعا کردند که آن‌ها در صورت مشاهده علائم غیر فیزیکی کودک آزاری، توجه بیشتری به کودک خواهند کرد.[13] با توجه به نقش حیاتی شناسایی و گزارش زودهنگام کودک آزاری، شناخت عمیق تجارب و دریافت‌های مربیان کودکستان از گزارش کودک آزاری، مهم است. بنابراین، هدف این مطالعه، کاوش تجارب مربیان کودکستان تایوانی و کودک آزاری مشکوک بود.
[1] The International Society for Prevention of Child Abuse & Neglect, 2007; US Department of Health & Human Service, 2007
[2] Webster, O’Toole, O’Toole, & Lucal, 2005
[3] Alvarez, Kenny, Donohue, & Carpin, 2004; Kenny, 2002
[4] King et al., 2006
[5] World Health Organization
[6] Tang, 1998, 2006
[7] Feng, Huang, &Wang, submitted for publication; Feng & Levine, 2005
[8] Levi, Brown, & Erb, 2006; Levi & Loeben, 2004
[9] Portwood, 1998; Smith, 2006
[10] Flaherty, Jones, & Sege, 2004; Nayda, 2002
[11] Becker-Blease & Freyd, 2007
[12] Tang, 1998, 2006; World Health Organization, 2002
[13] O’Toole, Webster, O’Toole, & Lucal, 1999
ABSTRACT Kindergarten teachers' experience of reporting child abuse in Taiwan Dancing on the edge
Objective To explore the experiences of Taiwan’s kindergarten teachers when suspecting child abuse.
Method Grounded theory method was used to analyze data from a purposive sample of 20 Taiwanese kindergarten teachers recruited from three kindergartens in Taiwan. Four focus groups lasting between 60–90 min were conducted. Data were audio-taped, transcribed verbatim, and analyzed using thematic analysis.
Results The model of “dancing on the edge” was the substantive theory developed from this study. Four major categorical themes emerged from the kindergarten teachers’ work with abused children and their families: preserving relationships, avoiding harm, obligation, and maintaining balance. The dance between advocacy and risk is not easily choreographed and balanced. While attempted to avoid harm, teachers feel the pull of obligation and preserving relationships.
Conclusions Reporting child abuse is more than a legal requirement; it is a social process involving a dance between advocacy and personal safety. A critical analysis on the dynamics and interaction between the child, mandated reporters, institutional system, community and society is imperative.
Introduction
Identification and reporting of suspected child abuse cases are critical steps in helping abused children. Mandatory reporting laws are in effect in Taiwan, the United States (US) and other countries in an attempt to exercise authority to protect children (The International Society for Prevention of Child Abuse & Neglect, 2007; US Department of Health & Human Service, 2007). The initial medicalization of child abuse was extended to mandate that non-health care professionals also report child abuse. The goal is to detect maltreatment before severe injuries occur (Webster, O’Toole, O’Toole, & Lucal, 2005). Reporting child abuse is a complicated issue. Mandated reporters have failed to report or made inconsistent reports for a variety of reasons including negative consequences for children, families, and themselves and fear the interruption of ongoing therapy (Alvarez, Kenny, Donohue, & Carpin, 2004; Kenny, 2002). As a result of the failure to report, a golden moment to intervene is missed; many children’s lives have been lost (King et al., 2006).
Global estimates of fatal child abuse indicate that very young children are in the greatest danger. The rate of child homicide for the 0–4 age group is more than double that of the 5–14 age group (World Health Organization, 2002). Studies of non-fatal child abuse in Hong Kong showed that children 2–8 years of age were the most vulnerable to minor and severe physical abuse (Tang, 1998, 2006). Most kindergarten teachers and nurses in Taiwan have never reported a child abuse case; some have failed to report a suspected case of child abuse. Both groups of professionals have indicated that they are aware of their mandatory reporting role, but few are familiar with the content and the language of the law (Feng, Huang, & Wang, submitted for publication; Feng & Levine, 2005).
Child protection legislation and protocols are complex and vague. Given the ambiguity of the law, mandated reporters are often not confident in filing a report (Levi, Brown, & Erb, 2006; Levi & Loeben, 2004). Professionals have been known to use their own judgment and define maltreatment different from the legal opinion to determine the need to report (Portwood, 1998; Smith, 2006).
Barksdale (1989) found that less experienced professionals tend to encounter greater conflict in reporting child abuse and are less willing to report. Experienced professionals were more confident that reporting would not harm the therapeutic relationship. Though not common in everyday practice, the experience of child abuse has a powerful and long-lasting impact on clinicians’ future practice and decision making. Mandated reporters’ emotional responses to child abuse may have an impact on how they interact with children and their families. Professionals experience a reporting dilemma and indicate a sense of betrayal when reporting a family with whom they have a close and “entrusting” relationship (Flaherty, Jones, & Sege, 2004; Nayda, 2002). In dealing with their own conflict, some might choose not to ask and not to tell (Becker-Blease & Freyd, 2007).
School teachers’ perceptions of child abuse are important to examine. Children of kindergarten age are most vulnerable because of their developmental immaturity and associated incapability to comprehend and articulate the abuse (Tang, 1998, 2006; World Health Organization, 2002). Kindergarten teachers are in a unique, front line position to observe children who have been maltreated, especially young children who cannot speak for themselves. Besides physical symptoms, teachers are more likely to observe behavioral changes in children than other professionals with less opportunity. In one study, teachers claimed they would pay close attention to child abuse if non-physical signs of abuse emerged (O’Toole, Webster, O’Toole, & Lucal, 1999). Given the critical role of early identification and reporting of child abuse, an in-depth understanding of kindergarten teachers’ experiences and perceptions of reporting child abuse is important. Therefore, the purpose of this study was to explore the experiences of Taiwanese kindergarten teachers and suspected child abuse.
- مقاله درمورد تجربه مربیان مهد کودک برای گزارش سوء استفاده از کودکان
- کاوش تجربیات مربیان مهد کودک تایوانی هنگام مشکوک بودن به کودک آزاری
- تجربه معلمان مهد کودک برای گزارش سوء استفاده از کودکان در تایوان: رقص روی لبه
- پروژه دانشجویی تجربه مربیان مهد کودک برای گزارش سوء استفاده از کودکان
- تجربه معلمان کودکستان برای گزارش اذیت کودکان
- پایان نامه در مورد تجربه مربیان مهد کودک برای گزارش سوء استفاده از کودکان
- تحقیق درباره تجربه مربیان مهد کودک برای گزارش سوء استفاده از کودکان
- مقاله دانشجویی تجربه مربیان مهد کودک برای گزارش سوء استفاده از کودکان
- تجربه مربیان مهد کودک برای گزارش سوء استفاده از کودکان در قالب پايان‌نامه
- پروپوزال در مورد تجربه مربیان مهد کودک برای گزارش سوء استفاده از کودکان
- گزارش سمینار در مورد تجربه مربیان مهد کودک برای گزارش سوء استفاده از کودکان
- گزارش کارورزی درباره تجربه مربیان مهد کودک برای گزارش سوء استفاده از کودکان