از بین درختان یک سایت به دلیل وجود گیاهان هوازی گلسنگ، نشان دهنده ی انقراض کامل موجودیت زیستگاه اولیه ی آنها است. بنابراین انتظار می رود تا گونه های گیاهان هوازی شاخص های قوی را برای تداوم زیست محیطی زمین های جنگل فراهم آورند. مطالعات در مورد شاخص های گلسنگ به روش نیمه کمی توسعه یافته و فرضیه های عملکردی هستند که توسط زیست شناسان متخصص در برابر شرایط خاص در محل تفسیر می شود. در اینجا، کاربرد شاخص های گلسنگ را در حالت عمومی تر با فرضیه خنثی می سنجیم و نشان می دهیم که وقوع شاخص های گلسنگ ربطی به تنوع در تداوم زمین های جنگلی ندارند. ما رابطه شاخص های توصیه شده ی گلسنگ را با زمین های جنگلی در کلاس های تداومی مختلف، بعد از مطابق سازی انحراف نمونه گیری، مقایسه کردیم. ما تفاوت ها در دقت برای مقایسه زیر گروه های شاخص های مربوط به جغرافیای زیستی خودشان را نشان دادیم؛ یک زیر گروه از شاخص های غربی تمایل به ارتباط قوی تر با زمین های جنگلی با تداوم بیشتر در مقایسه با یک زیر گروه شاخص شرقی دارد. نتایج ما بر پایه نیاز به تحقیق بیشتر، در مورد زیست شناسی اساسی است که ارزش شاخص ها را توضیح می دهد، قبل از اینکه این ابزار بتواند به طور کلی و مستقل از نظر متخصصان در متن خاص یک سایت استفاده شود.
شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی زمین جنگلی با آزمایش های انتقادی
13,000 تومانشناسه فایل: 6152
- حجم فایل ورد: 94.1KB حجم پیدیاف: 623.8KB
- فرمت: فایل Word قابل ویرایش و پرینت (DOCx)
- تعداد صفحات فارسی: 13 انگلیسی: 5
- دانشگاه:Royal Botanic Garden Edinburgh, 20A Inverleith Row, Edinburgh EH3 5LR, UK
- ژورنال: Biological Conservation (1)
چکیده
مقدمه مقاله
جنگل زدایی از زمان هولوسن – میانی میزان جنگل های قدیمی عمده در سراسر منطقه معتدل و بخصوص در اروپا غربی (Hannah et al., 1995, and cf. Fig. 3.15 in the MEA 2005) بسیار کاهش یافته است. در نتیجه، تاکید قوی در حفظ منابع طبیعی برای شناسایی بقایای جنگلی شده است که دارای دو ویژگی زیست محیطی مهم هستند. اولین ویژگی ساختار است: وجود میکرو زیستگاه های مهم مشابه به آنچه در توده سرپا جنگل های قدیمی رخ می دهد. مثال ها شامل کیفیت منحصر به فرد خاک (Verheyen et al., 1999; Wilson et al., 1997)، و تجمع و انباشت بیشتر شاخه های خشکیده نسبت به زمین های جنگلی به شدت اداره شده تداعی شود (Kirby et al., 1998) می باشد. دومین ویژگی زمان است: زمانی که در طول آنها میکرو زیستگاه های مهم در منظره طبیعی دوام دارند، که این احتمال را تعیین می کند که ویژه گراهای- نقش زیستی با پراکندگی محدود بطور موفقیت آمیزی ایجاد خواهند شد، همانگونه که برای گیاهان آوندی مشخص شده است (Brunet and Von Oheimb, 1998; Dzwonko and Loster, 1992; Matlack, 1994). این ویژگی های رشد یافته قدیمی (i) کیفیت زیستگاه و (ii) زمان بسط یافته برای کلنی شدن، مبنایی از آن چیزی را شکل می دهند که تداوم زیست محیطی زمین های جنگلی نامیده می شود (Coppins و Coppins ، 2002).
گونه ها از طیف وسیعی از طبقه بندی گروه های مختلف، وابستگی به جنبه هایی از تداوم زیست محیطی را نشان می دهند، از جمله: بی مهرگان (Assmann، 1999)، پستانداران (Bright et al., 1994)، گلسنگ (Rose، 1976؛ Selva، 1994) و گیاهان آوندی (Peterken، 1974؛ Wulf، 2003). با تمرکز بر گیاهان آوندی، مشخص شد که تداوم زیست محیطی بر حسب ترکیب گونه ها و تناسب رسته ای شان (Dzwonko and Loster, 1992; Hermy et al., 1999) با گونه های احتمالا بیشتر غنی (Peterken and Game, 1984) نسبت به انواع زمین های جنگلی قابل مقایسه و ارزش تداوم زیست محیطی کمتری دارند، متمایز هستند. با توجه به این مفاهیم برای تنوع زیستی، شاخص های پروکسی توسعه یافته اند تا به آسانی سایت هایی با تداوم اکولوژیکی بالا شناسایی و زیستگاه هایی با اولویت حفظ منابع طبیعی توسعه یافته اند.
ABSTRACT Critical tests for lichen indicators of woodland ecological continuity
For lichen epiphytes the loss of trees from a site represents a complete break in the availability of their primary habitat. Epiphytic species are therefore expected to provide powerful indicators for the ecological continuity of woodlands. Suites of lichen indicators have been developed in a semi-quantitative way, and represent working hypotheses which are cautiously interpreted against site-specific conditions by expert field biologists. Here, we test the utility of lichen indicators in a more generic fashion, by attempting to falsify the null hypothesis that the occurrence of lichen indicators is unrelated to variation in woodland continuity. We compared the association of recommended lichen indicators with woodlands in different continuity classes, after adjusting for sampling bias. We demonstrated differences in accuracy for contrasting sub-groups of indicators related to their biogeography; a sub-group of ‘western’ indicators tended to be more strongly associated with long-continuity woodland compared to an ‘eastern’ indicator sub-group. Our results underpin the need for further research into the fundamental biology which explains the value of indicators, before these tools can be applied generally and independently of expert-led opinion in a site-specific context.
Introduction
Deforestation since the mid-Holocene has massively reduced the extent of primary, old-growth forest across the temperate zone, and especially in Western Europe (Hannah et al., 1995, and cf. Fig. 3.15 in the MEA 2005). Consequently, there is a strong emphasis in conservation on identifying forest remnants which retain two important ecological properties. The first of these properties is structural: the existence of key microhabitats analogous to those occurring in ‘old-growth’ forest stands. Examples include a unique soil quality (Verheyen et al., 1999; Wilson et al., 1997), and the greater accumulation of deadwood than might be associated with intensively managed woodland (Kirby et al., 1998). The second property is temporal: the time over which key microhabitats have persisted in the landscape, which determines the likelihood that dispersal-limited niche-specialists will successfully become established, as demonstrated for vascular plants (Brunet and Von Oheimb, 1998; Dzwonko and Loster, 1992; Matlack, 1994). These old-growth properties of (i) habitat quality and (ii) extended time-for-colonisation, form the basis of what has been referred to as ‘woodland ecological continuity’ (Coppins and Coppins, 2002).
Species from across a broad range of different taxonomic groups show a dependency on aspects of ecological continuity, including: invertebrates (Assmann 1999), mammals (Bright et al., 1994), lichens (Rose, 1976; Selva, 1994) and vascular plants (Peterken, 1974; Wulf, 2003). Focussing on vascular plants, it is established that sites with ecological continuity are distinctive in terms of their species composition and guild proportionality (Dzwonko and Loster, 1992; Hermy et al., 1999) with possibly greater species richness (Peterken and Game, 1984) than comparable woodland types which have a lower ecological continuity value. Given these implications for biodiversity, proxy indicators have been developed to readily identify sites with high ecological continuity and which are therefore conservation priority habitats. However, the interpretation of different indicators is dependent on the ecology of the guilds used. Vascular plant indicators may recover from extended periods of woodland degradation or even clear-felling, owing to the buffering capacity of the seed bank (Erenler et al., 2010). In contrast, epiphytes are primarily dependent on trees as their habitat substratum, and the absence of trees at a site, for example through clear-felling, represents a definitive break in species occurrence. Nevertheless, indicator groups have received general criticism as being ambiguous (cf. Nordén and Appelqvist, 2001; Rolstad et al., 2002) and in need of critical assessment. Here, we quantify the dependency of epiphytes on the continuity of tree cover to statistically test lichen indicators of ecological continuity, by drawing on the concept of ‘ancient woodland’ as it is adopted in the United Kingdom.
The UK’s Ancient Woodland Inventory provided cartographic evidence for the time over which woodland sites have had continuous tree cover (Roberts et al., 1992; Walker and Kirby, 1987). Different categories in the temporal continuity of tree cover do not map exactly onto trends in ecological continuity because certain ‘ancient woodlands’, which are defined as having continuous tree cover since c. 1750, have undergone periods of historic intensive management. Despite being classed as ancient woodland, such sites may not retain high values of ecological continuity, i.e. the long-term persistence of niche-specialist microhabitats, required for the occurrence of indicator species. This may be the case for coppice Oakwood in Britain, in which the rotation of coppicing in plots on a cycle of 20–30 yr (Smout, 2005; Smout et al., 2007) will have reduced structural complexity (e.g. over-mature trees, deadwood), instigating a break in associated microhabitat persistence over long time-scales, despite continuous tree cover. Thus, not all ancient woodland sites have high ecological continuity values, conversely however, it is only from among sites with a continuity of tree cover (i.e. ancient woodlands) that the properties of high ecological continuity can be drawn, and it is these sites with which epiphytic indicator species should be significantly associated. On this basis we compared occurrence records for previously established lichen epiphyte indicators, with sites that have had continuous tree cover for different periods of time. We tested the null hypothesis of no statistical association with ancient woodland, i.e. semi-natural habitats with persistent tree cover >250 yr, relative to occurrence rates among the same indicator species for sites which are known to have undergone a period of deforestation and subsequent regeneration in the more recent past. Species for which the null hypothesis is rejected provide provisionally strong indicators of ecological continuity, as they are consistent with an expected skewness to ancient woodlands, presumably those which retain ecological continuity. Species for which the null hypothesis cannot be rejected must be treated with greater circumspection; they may have been erroneously selected as indicators, or they may not be responsive to the full breadth of ecological continuity, perhaps signalling the existence of certain niche-specialist microhabitats (which may occur outside ancient woodlands) without the additional constraint of microhabitat persistence.
Hypothesis testing using British woodlands represents a casestudy region in which lichen indicators of ecological continuity were first developed (Rose, 1974, 1976), and where they have since been widely adopted in conservation assessment. However, we capture a broad problem, because among different regions the identification of ecological continuity indicator species remains largely subjective, and founded on qualitative (expert opinion) or semi-quantitative analyses (Rose, 1976; Selva, 1994; Tibell, 1992). Statistical tests in the validity of ecological continuity indicator species should therefore be considered a conservation priority.
- مقاله درمورد شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی زمین جنگلی با آزمایش های انتقادی
- تست های انتقادی برای شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی جنگل
- آزمون های انتقادی برای شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی زمین های جنگلی
- پروژه دانشجویی شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی زمین جنگلی با آزمایش های انتقادی
- آزمایش هایی مهم برای شاخص های گلسنگ زمین های جنگلی
- پایان نامه در مورد شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی زمین جنگلی با آزمایش های انتقادی
- تحقیق درباره شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی زمین جنگلی با آزمایش های انتقادی
- مقاله دانشجویی شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی زمین جنگلی با آزمایش های انتقادی
- شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی زمین جنگلی با آزمایش های انتقادی در قالب پاياننامه
- پروپوزال در مورد شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی زمین جنگلی با آزمایش های انتقادی
- گزارش سمینار در مورد شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی زمین جنگلی با آزمایش های انتقادی
- گزارش کارورزی درباره شاخص های گلسنگ تداوم زیست محیطی زمین جنگلی با آزمایش های انتقادی