زبان شناسی و گفتگو

تجزيه و تحليل و گفتگو

استعاره‌هاي زيادي براي توضيح و شرح ساختار مذاكره به كار رفته‌اند براي بعضي گفت و گو و مذاكره مثل يك رقص است ، با شركاي مذاكره كه به آرامي حركاتشان را با هم هماهنگ مي‌كنند. براي ديگران گفت و گو مثل عبور يك ترافيك از يك تقاطع مي‌باشد كه شامل حركات متناوب بسيار و بدون هيچ برخوردي است.

به هر حال گسترده ترين روش تحليلي مورد استفاده نه بر اساس رقصيدن (موسيقي وجود ندارد) و نه بر اساس جريان ترافيك و علائم ترافيكي موجود نيست) است. بلكه بر اساس قياسي با كاركردهاي اقتصادي يك فروشگاه مي‌باشد.

در اين فروشگاه يك جنس كمياب وجود دارد كه بستر كلام و حق صحبت نام دارد و مي توان آن را تحت عنوان حق سخن گفتن تعريف كرد. در هر موقعيتي كه كنترل به خوبي ثابت نشده باشد هر كس مي‌تواند براي بدست آوردن آن سعي كند. اين ،‌گرفتن نوبت نام دارد. از آنجا كه اين يك شكل فعاليت اجتماعي است، گرفتن نوبت بر اساس يك سيستم مديريتي محلي عمل مي‌كند. كه به طور مذاكره‌اي توسط اعضاي يك گروه اجتماعي شناخته مي‌شود.

سيستم مديريتي محلي ضرورتاً تعدادي از مذاكرات براي بدست آوردن نوبت‌ها، حفظ آنها و يا از دست دادنشان است. اين سيستم بيشتر در نقاطي موردنياز است كه يك تغيير و تحول امكان پذير در اينكه چه كسي نوبت را دارد، وجود داشته باشد.

هر نقطه تغيير نوبت امكان پذير يك مكان تحول رابطه (TRP) ناميده مي‌شود. در داخل هر گروه اجتماعي ويژگي هايي براي سخن گفتن و يا عدم سخن گفتن وجود خواهند داشت كه نوعاً با يك TRP مرتبط هستند.

اين نوع از استعارة تحليلي براي ما يك منظر بنيادي تهيه مي‌كند كه در آن سخن گوياني كه با هم در حال مذاكره و گفت و گو  هستند طوري ديده مي‌شوند كه گويي در طي نگه داشتن و حفظ حق صحبت در حال نوبت گيري هستند.

آنها به آرامي اين تغيير نوبت را انجام مي دهند زيرا از سيستم مديريت محلي براي گرفتن آن نوبت ها در يك TRP مناسب آگاهي دارند.

شيوه مذاكره اي

خيلي از ويژگي هايي كه سيستم نوبت گرفتن مذاكره را توصيف مي كنند بوسيله استفاده كنندگانشان معنادار مي شوند. حتي در داخل يك جمعيت تعريف شده از گويندگان براي ايجاد سوء تفاهم اغلب تنوع كافي وجود دارد. براي مثال بعضي افراد توقع دارند كه شركت در يك گفت و گو خيلي فعال باشد كه در اين صورت صحبت كردن خيلي سريع و اغلب بدون مكث بين نوبتها و يا تعدادي يا حتي تكميل نوبت ديگري خواهد بود. اين يكي از شيوه هاي مذاكره اي است . اين يك شيوه درگيري عالي و نيرومند، ناميده شده است. اين ذاتاً با شيوه ديگري كه در آن گويندگان از يك آهنگ آرام تر استفاده مي‌كنند. توقع مكثهاي بلندتر بين نوبتها را دارند در حرف هم نمي پرند و از قطع سخن يا تكميل نوبت ديگري خودداري مي كنند متفاوت است.

اين شيوه عدم توفق و قطع سخن و عدم تحميل آن يك شيوه عالي بي ملاحظه نام دارد. وقتي يك گوينده كه نوعاً روش اول را استفاده مي كند در يك گفت و گو با يك گوينده كه به طور معمول روش دوم را استفاده مي كند. برخورد كند،‌مذاكره به يك طرفه شدن متمايل مي گردد روش مشاركت فعال در بحث ، تمايل پيدا مي كند تا روش ديگر را در هم بشكند. هيچ يك از گويندگان ضرورتا تشخيص نمي دهند كه اينها روشهاي مذاكره و گفت و گويي هستند كه اندكي تفاوت دارند. به جاي آن گوينده پر سرعت تر ممكن است فكر كند كه گويند كم سرعت چيزي براي گفتن ندارد. خجالتي است و شايد خسته كننده يا حتي احمق . در عوض او احتمال دارد به عنوان يك آدم پر سر و صدا تحميل كننده ،‌سلطه جو، خودخواه و حتي مزاحم ديده شود. ويژگي هاي شيوه مذاكره اغلب به عنوان رفتارهاي شخصي تعبير مي شوند.

گفتمان و فرهنگ

تاكيد درس پيش روي ساختار متوالي مذاكره بود مخصوصاً بر زواياي مراحل نوبت گيري براي كنترل بستر و اهميت كمتر آنچه گويندگان هنگام بدست آوردن بستر مجبور بودند بگويند. با بدست آوردن بستر سخن گويان مجبور هستند ساختار و محتواي آنچه مي خواهند بگويند را سازماندهي كنند‌آنها بايد بر اساس انچه فكر مي كنند شنوندگانشان مي دانند يا نمي دانند پيام هاي خود را دسته بندي كنند،‌مانند توالي دادن به هر چيز در يك مسير پيوسته. اگر آن گويندگان تصميم بگيرند كه پيام هاي خود را به تفصيل بنويسند، در حال خلق متن نوشته شده آنها ديگر شنوندگاني كه پيش خورد سريع موثر بر يكديگر را آماده مي كنند، ندارند.

در نتيجه آنها مجبورند براي سازماندهي متونشان به نظامهاي ساختاري صريح و رك بيشتري اعتماد كنند. در اين منظر وسيع و گسترده گويندگان و شنوندگان طوري نگريسته مي شوند كه گويي نه تنها از عملكرد اجتماعي زبان و تكلم استفاده مي كنند.

(شركت كردن در اثر متقابل اجتماعي) بلكه از عملكرد متني آن نيز استفاده مي كنند (ايجاد و خلق متن مناسب و خوش فرم) و همچنين عملكرد از ideation آن (نشان دادن فكر و تجربه در يك مسير پيوسته) نيز استفاده مي كنند.