تعریف روانکاری و وظایف عمومی روانکارها
روانکاری علم تسهیل حرکت نسبی سطوح در تماس با یکدیگر می باشد و روانکار، ماده است که به منظور کاهش اصطکاک بین دو سطحی که نسبت به هم دارای حرکت هستند قرار می گیرد. البته این تعریف ناشی از استفاده اولیه از روانکارها بوده است و در حال حاضر وظایف دیگری را نیز بر عهده دارد که بنا بر نوع ساختار آن به شرح زیر می باشند:
- کاهش و کنترل اصطکاک و سایش
- جلوگیری از خوردگی وزنگ زدگی سطوح فلزات
- پاک کننده سطوح و تعلیق ذرات مضر و جلوگیری از رسوب آنها بر روی قطات سیستم
- انتقال حرارت
- آب بندی فواصل
- خفیف نمودن خربات
- انتقال انرژی هیدرولیکی
استفاده از روانکاو مناسب در سیستم، منجر به افزایش زمان تعویض روانکار که در نهایت به حفظ منابع تجدیدناپذیر و جلوگیری بیشتر از آلودگی محیط زیست منجر می شود و این مسئله بیانگر اهمیت دانش فنی روانکارهاست.
تقسیم بندی انواع روانکارها
در دسته بندی کلی، روانکارهای به چهاردسته تقسیم می شوند:
- الف- روانکاری گازی: که عمدتا در درجات حرارت بالای 800 درجه سانتی گراد و یا پایین تر از 200- درجه سانتی گراد استفاده می شود.
- ب- روانکارهای جامد: مانند گرافیت که از لحاظ شیمیایی پایدار و در مقابل اشعه رادیو اکتیو بی تفاوت هستند.
- ج- روانکارهای نیمه جامد: مانند گریس که از متفرق کردن یک عامل سفت کننده در روانکار مایع بدست می آید و عمدتا در مواقعی استفاده می شود که نیاز اس روان کننده در وضعیت اولیه اش در یک مکانیزم باقی بماند.
- د- روانکارهای مایع: که خود به دو دسته روغره های سنتیک و روغرهای معدنی تقسیم می شوند و به نامهای مختلف و با وظایف متفاوت تولید می شوند که چند نمونه از انها و وظایفشان در پی می آید.