مساله غذا با توجه به نرخ رشدی بالای جمعیت یکی از مهمترین مسایل جهان است و اگر افزایش جمعیت همگام با افزایش تولید نباشد نتیجه آن فقر، قحطی، گرسنگی و متعاقباً تباهی خواهد بود(7).
دراین بین آنچه بیش از همه بحرانی است مساله کمبود پروتئین میباشد. قارچهای خوراکی در مقام منابع طبیعی سرشار از پروتئین، کلسیم، فسفر، ویتامین ( ویتامینهای A,E,K,D ) و انواع اسیدهای آمینه ضروری میباشند. میزان پروتئین آنها 30%-25% میباشد که همردیف حبوبات و بالاتر از سبزیجات و میوهها قرار گرفته است. قند و نشاسته و کلسترول نیز در آنها پائین است و همین ویژگی سبب شده تا قارچهای خوراکی برای افرادی که دچار بیماری قند هستند، یک غذای مفید محسوب شود.
علاوه بر ارزش غذایی قارچهای خوراکی صرفه اقتصادی تولید آنها نیز مطرح است. قارچهای خوراکی هیچ ضایعاتی ندارند و علاوه بر آن خود یکی از بزرگترین تولیدکنندههای پروتئین در واحد سطح و زمان روی بقایای محصولات کشاورزی هستند(5). قارچها باعث تجزیه بقایای محصولات کشاورزی نظیر کاه و کلش گندم، خاکاره، برگهای موز و…میشوند، بستر آنها به عنوان غذای دام و حاصلخیزی خاک به کار میرود.
قارچهای خوراکی هیچ رقابتی با گیاهان دیگر ندارند و وابسته به نور نیستند و در طبیعت به صورت وحشی و خودرو در مناطق مختلف کره زمین از کوهستانهای برفگیر تا بیابانهای خشک و کویری و در انواع خاکهای مراتع، جنگلها و مزارع لمیزرع رشد میکنند و در تمام فصول سال، به خصوص در شرایط آبوهوایی مرطوب دیده میشوند. قارچهای کلاهکدار متعلق به راستههای Aphyllophorales, Agaricales و رده Basidiomycetesمیباشند و آن گروه را که خوراکی هستند اصطلاحاً Mushroom و قارچهای سمی را Toad Stool گویند(6). به نظر متخصصین بهتر است اصطلاح Mushroom به اندامهای گوشتی تولیدکننده اسپور قارچ اطلاق گردد و میتوان گفت ماشرومها یا خوراکیاند (Edible) و یا سمی (Poisonous) .