شیمی در نگاه جهان

هیدروژن

هیدروژن به عنوان یک عنصر توسط کاوندیش در سال 1766 میلادی شناخته شد و لاوازیه نام هیدروژن را بعنوان مولد آب، برای آن برگزید. این عنصر در جدول تناوبی، جایگاه خاصی ندارد. بر اساس الکترونهای لایه ظرفیت و تشکیل یون H⁺ این عنصر در گروه IA ، قرار می گیرید. اگر بر اساس امکان دستیابی به آرایش گاز نادر هلیم و دریافت الکترون و تشکیل یون H^– (هیدرید) توجیه کنیم، باید آن را در گروه VIIA قرار دهیم. با توجه به اینکه ساختار الکترونی این عنصر ساده است نباید اشتباه کرد که خواص شیمیایی آن نیز ساده خواهد بود.

پیوند هیدروژنی و هیبریدها :

وجود اتمهای هیدروژن در بعضی از ترکیبات خواص ویژه ای ایجاد می کند به عنوان مثال در آب باعث می شود که آب حلال بسیار خوبی برای بسیاری از مواد مانند گاز آمونیاک، الکل معمولی، قند و غیره باشد.

انبساط غیر عادی آب، گرمای تبخیر بالا، ظرفیت گرمایی بالا و دمای جوش بالا را با پیوندهای هیدروژنی می توان توجیه کرد. هرگاه این پیوند بین گروهها در یک مولکول ایجاد شود دمای جوش آنها کاهش می دهد مانند ارتونیتروفنل.

کف چیست؟

چه واکنش هایی منجر به تولید کف می شوند؟ و کف چه کاربردی دارد؟

کف یک نوع سیستم کلوئیدی است که از نفوذ یک گاز در مایع یا جامد حاصل می شود. کف می تواند به صورت شیمیایی یا فیزیکی تولید شود و می تواند به صورت شیمیایی یا فیزیکی تولید شود و می تواند به دو حالت مایع یا جامد باشد.

ابررساناهای گرم

ابررسانایی حالتی است که در آن یک ماده همه ی مقاومت الکتریکی خود را از دست می دهد و جریان الکتریکی را بدون کاهش انرژی از خود می گذراند. فلزهای معمولی به خاطر برخورداری از الکترون های آزاد می توانند رسانای خوبی برای جریان الکتریکی باشند. به هر حال، حتی در بهترین رساناها، هم چون نقره و مس نیز بخشی از جریان الکتریکی به طور اتفاقی پراکنده می شود و برخورد میان این جریان ها با یک دیگر، مقاومت ایجاد می کند. به این ترتیب مقداری از انرژی به صورت گرما از دست می رود برای نمونه، مس 20% انرژی را به صورت گرما از دست می دهد.

در یک ابررسانا، جریان های الکتریکی در جفت ستون هایی منظم حرکت می کنند و هیچ برخوردی میان جریان ها روی نمی دهد. در نتیجه، مقاومتی ایجاد نمی شود و خطوطی قوی، جریان الکتریکی را بدون کاهش ماده یا انرژی منتقل می کنند.

در سال 1911 کامرلینگ اونس نشان داد که مقاومت جریان در دمای پایین تر از هلیم مایع، صفر بوده؛ رسانایی کاملی در این دما دارد. وی این پدیده را ابررسانایی نامید. اما ابررسانای تازه، فلزها یا آلیاژهای فلزی بودند که به سرمای حدود صفر کلیوین (F 64  -273C-) نیاز داشتند، به این ترتیب، دانشمندان برای استفاده از ابررساناها باید دمای آن ها را به کمک هلیم مایع پایین می آوردند. اما هلیم کمیاب بود و به دست آوردن آن هزینه ی گزافی را در برداشت. بنابراین، دانشمندان در پی یافتن ابررساناهایی در دمای بالا بودند.