رشد آگاهی های عمومی از قابلیت آلودگی آبهای زیرزمینی و سطحی ونیز افزایش تمایل به انجام فعالیتهای تفریحی در محیط های باز،در مناطقی که تحت پوشش آب شرب سالم و بهداشتی قرار ندارند منجر به افزایش بهره گیری از سیستم های ضدعفونی کننده آب گردیده است. بطور کلی چشمه ها وچاهها،دریاچه ها،رودخانه ها و دیگر منابع آب سطحی ،بعنوان منابع منحصر به فرد آب برای گروههایی از مردم بویژه روستاییان، چادرنشینان،مسافران و گردشگران مورداستفاده قرارمی گیرند. برخلاف سیستم های آب شهری، این منابع ممکن است تحت پوشش آزمایشات روتین و روزمره برای تشخیص آلودگیهای میکروبی قرار نگیرند و یا حتی روشهای مناسب گندزدایی آب در خصوص این منابع به اجراء در نیاید.
چاهها و چشمه های شخصی در صورتی که در محل و یا شرایط نامناسب ایجاد شده باشند ویا مورد نفوذ آبهای سطحی آلوده قرار گیرند می توانند به راحتی آلوده گردند. در حقیقت سفره های آب زیرزمینی (در اثر عبور از لایه های زیرین خاک از جمله خلل و فرج سنگها یا ماسه ها ) حتی به تنهایی می توانند منشاء آلودگی باشند.آبهای سطحی و آبهای زیرزمینی حفاظت نشده همواره در معرض آلودگی مدفوعی از سوی انسانها ، احشام ، حیوانات وحشی و خانگی هستند.
آب برداشت شده از دریاچه ها ، رودخانه ها ، رودها و تالاب ها ممکن است تمیز و زلال بنظر برسد و طعم و بوی نامطلوب نداشته باشد، اما متاسفانه در هر صورت عوامل بیماریزایی در آب یافت می شوند که نه تنها مضر هستند بلکه قابل رویت با چشم غیر مسلح نیز نمی باشند ،ضمن اینکه ممکن است بدون طعم و بو نیز باشند. این باکتریها ، ویروس ها و تک یاخته ایها ممکن است موجب ایجاد حالت تهوع یا تب ویا منجر به بیماریهای خطرناک تر از جمله اسهال شدید، هپاتیت و یا تب تیفوئید (حصبه) گردند. این گونه آبها همواره باید قبل از مصرف برای شرب یا طبخ غذا ضدعفونی شوند.