درمان داخل وریدی، ابزارآلات داخل وریدی، را به عنوان ابزارهای اساسی ای که عموما از فناوری برای درمان کودکان در معرض خطر بالا استفاده کرده است، به کار می گیرد[1]. اگر چه استفاده از آنها می تواند به مشکلات بهداشتی در این جمعیت منجر شود، پرستاری نقش پیشگیری از عوارض جانبی ناشی شده از خود بیماران ، دستگاه مورد استفاده و/یا درمان، را بر عهده دارد. استفاده ی گسترده از کاتتر داخل عروقی محیطی peripheral intravenous catheters (PIVC)، در امکانات بهداشتی لازم در درمان بیماران، مشاهده می شود [3-2]. عوارض موضعی در درمان داخل وریدی محیطی، در اطراف محل تزریق، قابل مشاهده است و می تواند به انواع زیر دسته بندی شود؛ نفوذ (اینفیلتراسیون)، استخراج (چکانش یا اکستراواسیون)، لخته شدن خون (ترومبوز)، التهاب وریدی، التهاب دیواره ورید، هماتوما (تورم ناشی از تجمع خون در بافت) و عفونت موضعی. ضروری می باشد که مدام محل سوراخ ورید محیطی برای شناسایی زودهنگام عوارض در جهت کاستن از شدت آنها، تحت نظارت قرار گیرد [4].
دوام کم کاتترهای داخل وریدی محیطی یک عامل مهم بوده و وقوع مکرر عوارض را برجسته می کند. یک مطالعه در بخش نوزادان بیمارستان دانشگاه Rio Hortega در والادولید (University Hospital Rio Hortega in Valladolid)، 143 کاتتر را که در 68 نوزاد استفاده شده بود، مطالعه کرده و نشان داد که بیشترین عوارض مکرر، اکستراواسیون (چکانش) (48.3%) و التهاب وریدی (فلیبیت) (3.5%)، بوده اند [5]. استفاده از تزریق وریدی محیطی در نوزادان با خطر بالا (های ریسک)، با توجه به ویژگی های خاص این بیماران، مانند شکنندگی مویرگی، و آسیب پذیری بالینی و فیزیولوژیکی آنها، یک چالش برای متخصصان پرستاری می باشد. بنابراین، این مطالعه، در نظر دارد که انتشار عوارض جانبی موضعی مربوط به استفاده از آنژیوکت یا کاتتر عروق محیطی در نوزادان را ارزیابی و عوامل خطر همراه با گسترش عوارض مربوط به استفاده از آن را شناسایی کند.