فنون تصمیم گیری

ارزیابی اهمیت یک تصمیم

از آنها که مدیران نه تنها باید تصمیم های درست بگیرند ، بلکه باید تصمیم ها را به هنگام نیاز و شیوه ای هر چه اقتصادی تر اتخاذ کنند و نیازمندیهای سازمان را تامین کنند . به همین خاطر فراهم آوردن راهنماهایی برای بازشناسی اهمیت نسبی تصمیم ها سودمند خواهد بود .

تصمیم های کم اهمیت به تحلیل پژوهش ژرف نیاز ندارند و آنها را می توان آسان و بی آنکه برای مسئولیت بنیادی مدیر خطر پدید آورند ، به مدیران رده پائین تر تفویض کرد . اهمیت تصمیم همچنین بستگی به حدود اختیارات شغلی و میزان مسئولیت مدیران دارد . مثلاً تصمیمی که از نظر مدیر عامل یک شرکت اهمیت خاصی ندارد ، ممکن است از نظر رئیس یک قسمت بسیار مهم باشد .

به طور کلی ، اهمیت یک تصمیم را می توان با توجه به عوامل زیر مورد ارزیابی قرار داد :

1. اندازه و میزان تعهد : اگر تصمیم موجب شود که شرکتی به هزینه اعتباراتی سنگین درست بزند یا برنامه پرورش نیروی انسانی مهمی را در پیش گیرد ( مانند برنامه ارزیابی و آموزش مدیریت ) ، یا اگر این تعهد در دراز مدت به پایان برسد ( مانند ساخت یک کارخانه جدید ) ، در این صورت باید تصمیم مزبور مورد توجه خاص قرار گیرد و بهتر است که چنین تصمیماتی در سطوح بالاتر مدیریت اتخاذ شوند .
2. قابلیت انعطاف برنامه ها : بعضی از برنامه ها را می توان به آسانی تغییر داد و حالی که تغییر برخی دیگر چندان ساده نیست . بدیهی است تصمیماتی که متشکل از یک سلسله اقدامات غیر قابل انعطاف باشند نسبت به تصمیماتی که به سادگی قابل تغییر هستند از اهمیت بیشتری برخوردارند .
3. درجه اطمینان و معلوم بودن هدفها و فرضها :‌ اگر هدف ها و فرض ها تا اندازه ای مطمئن باشند ، تصمیمی که بر پایه آنها استوار می شود کمتر دشوار خواهد بود و به تحلیل و داوری کمتری نیاز خواهد داشت . بر عکس هر قدر هدفها و فرض ها نامعلوم تر و بی اطمینانی بیشتری باشد ، تصمیم ها دشوارترند به تحلیل و داوری بیشتری نیاز دارند .
4. قابلیت اندازه گیری متغیرها : در مواردی که هدفها ، داده ها ، محدودیتها و متغیرها را بتوان با دقت اندازه گیری کرد ، اهمیت تصمیم به مراتب کمتر از مواردی است که عوامل مزبور به سختی قابل اندازه گیری باشند مانند قیمت گذاری یک فرآورده مصرفی تازه یا تصمیم گیری درباره شکل یا سبک آن فرآورده .

راههای ایجاد هماهنگی

در این روش ، برای ایجاد هماهنگی در فعالیتهای واحدهای سازمانی به افراد ، اساساً به مدیران اتکاء می شود . هر یک از مدیران باید فعالیتهای واحدهای سازمانی به افراد تحت نظارت خود را به گونه ای موثر هماهنگ کنند . در این نوع هماهنگی اولاً حیطه نظارت از اهمیت بالایی برخوردار است ، دوم اینکه ، حتی الامکان نباید به مدیران مسئولیت دیگری علاوه بر مسئولیت هماهنگی و کنترل واگذار شود .

حیطه نظارت و هماهنگی :

از آنجائیکه قسمت اعظم وقت مدیران صرف هماهنگی و کنترل فعالیت مرئوسین می شود ، بنابراین باید دانست که مدیر ، چند نفر را می تواند به آسانی نظارت و سرپرستی کند . در تحقیقات و بررسی های انجام شده در زمینه تعدادی ایده آل افراد زیر نظر یک مدیر (حیطه نظارت) صورت گرفته لکن به نتیجه مشخصی دست یافته نشده   است . اما در عوض روشن شده است که تعداد بهینه افراد زیر نظر یک مدیر به عوامل زیادی بستگی دارد . امروزه ثابت شده است که هماهنگ کردن عملیات واحدها یا افراد تحت سرپرستی تا حد زیادی به روابط مستقیم مدیر با واحدهای و یا افراد زیر دست او بستگی دارد . بنابراین برای ایجاد و تسهیل هماهنگی با استفاده از روشهای تجربی و علمی حد مطلوب حیطه نظارت را اعمال کرد .