در طول هفتاد سال گذشته در مانیل، توسعه بی سابقه ای در مورد زیرساخت ها به خصوص در جاده ها پدید آمد. هزاران کیلومتر جاده جدید در سراسر جهان ساخته شد تا خواسته های ناشی از افزایش حجم ترافیک تامین شود. بسیاری از این جاده ها برای بیش از بیست سال مورد بهره برداری قرار گرفتند و به پایان عمر طراحی خود رسیدند ودر نهایت تلاش برای تعمیر و نگهداری در جهت حفظ سطح قابل قبول خدمات نیز افزایش پیدا کرد. علاوه براین، متوسط جرم خودرو به طور پیوسته در سال افزایش یافته است زیرا که محصولات بیشتری از سمت راه آهن و حمل و نقل دریایی به سمت جاده های انعطاف پذیرتر و سریع تر سوق پیدا کرده اند. افزایش فشارهای ترافیکی، بارگذاری محوری بالاتر و عمر جاده ها به زوال زودتر جاده کمک می کنند.
همانطور به نوبه خود بسیاری از کشورها با مشکل مشابهی در شبکه های جاده ای خود روبرو هستند و برای حفظ جاده های موجود نیاز است که بودجه های اختصاص داده شده به جاده افزایش یابد و پول کمتری برای اقدامات توانبخشی(بازسازی) و یا ساخت و ساز جاده جدید پرداخته شود. در بسیاری از کشورها مانند فیلیپین، بودجه کافی برای تامین نیازهای نگهداری وجود ندارد که این خود منجر به کاهش سریع و یا اقدامات بازسازی گران تری می شود تا بتوان به وسیله آنها سطح خدمات جاده ها را حفظ کرد. درصورتی می توان به ساخت جاده های جدید و یا پروژه های درحال پیشرفت توجه کرد که درآمد های حاصل از عوارض بتوانند سرمایه هزینه شده را جبران نمایند.
این سناریو باعث ایجاد یک چالش برای مهندسان جاده می شود. بانک جهانی و موسسه های دیگر نشان داده اند که هر کشور برای سلامت اقتصادی خود نیازمند یک زیرساخت صحیحی است و وجود جاده های سالم و با کیفیت بخش مهمی از این زیرساخت ها است. اگر منابع مالی کافی برای نجات بحران جاری در درسترس باشد درنتیجه یک روش مقرون به صرفه تر برای بازسازی جاده باید پیدا شود. برای پیدا کردن روش های ساخت و ساز جایگزینی که بتوانند کارایی بودجه موجود را افزایش دهند به نوآوری نیاز است ودر نهایت می توان به جاده های وسیع تری نیز دست پیدا کرد. روسازی بتن آسفالتی که حاوی مو باشد یکی از این گزینه ها(نوآوری ها) است.
در این مطالعه تاکید عمده بر این است که بتوان تغییر در خواص آسفالت را هنگامی که آن با سیمان و مو مخلوط می شود، تشریح نمود. در این مخلوط مو به عنوان پلیمر استفاده شده است. مو حاوی میزان بالایی گوگرد است زیرا سیستئین اسید آمینه یک جزء کلیدی پروتئین کراتین در فیبر مو است [1، 2]. جزء اصلی فیبر مو کراتین است. کراتین ها همان پروتئین ها یا زنجیره طولانی (پلیمر) از اسیدهای آمینه هستند. از نظر عناصر اولیه، به طور متوسط، مو از 50.65٪ کربن، 20.85٪ اکسیژن، 17.14٪ نیتروژن، 6.36٪ هیدروژن و 5.0 درصد گوگرد تشکیل شده است [2].
در این مطالعه محقق برروی کاهش زباله و به دست آوردن مقاومت بیشتر با استفاده از موهای انسان تمرکز کرده است. با این کار، این محقق می تواند مواد زائد جامد مانند موی انسان را مدیریت کند. از آنجا که موی انسان از زباله های موجود در محیط زیست جدا می شود در نتیجه بیماری نیز کاهش یافته و بازسازی روسازی ها نیز مقرون به صرفه تر می شود.