وضوح غالباً به ویژگی مهم یک تصویر اطلاق گردیده است. کار پردازش تصاویر با هدف افزایش هر چه بیشتر وضوح انجام میشود. یکی از پرکاربردترین روش های افزایش وضوح تصویر، درونیابی است که در برنامههای پردازش تصویر کاربرد گستردهای داشته است. درونیابی در پردازش تصویر، روشی برای افزایش تعداد پیکسلها در یک تصویر دیجیتال به شمار میآید. به لحاظ سنتی از سه روش خطی، نزدیکترین مجاور و دو مکعبی برای الحاق تصویر استفاده میشود. روش نزدیکترین مجاور به انحراف زیاد لبه دندانهدار منجر میشود.حاصل درونیابی دوخطی نیز ایجاد لبههای صافتر ولی با ظاهر کلی نسبتاً تیره میباشد. درونیابی دو مکعبی با لبههای صاف و تیرگی بسیار کمتر نسبت به نوع دوخطی بهترین ظاهر را داراست. علاوه بر این، با بکارگیری از تبدیل موجک گسسته یک بعدی (DWT) در امتداد ردیفهای اولین تصویر و سپس در امتداد ستونهای آن میتوان به تجزیه دو بعدی تصویر پرداخت.
تبدیل موجک گسسته، چهار زیرباند پایین-پایین (LL)، پایین-بالا (LH)، بالا-پایین (HL)، و بالا-بالا (HH) تولید میکند که با استفاده از این چهار زیرباند میتوان تصویر مبدأ را اصلاح کرد. بانک صافی مشخص شده در شکل شماره 1 باید به صورت نظری روی تصویر عمل نماید تا تصاویری با فرکانس زیر باند متفاوت تولید کند.