ضرورت های پرورش دینی فرزندان

اُنس دینی:

نخستین مرحله‌ی تربیت دینی، اُنس دینی است. کودکی که در سال‌های نخست زندگی با قرآن و نماز خواندن پدر و مادر آشنا می‌شود و در سه یا چهار سالگی در کنار آنان جانمازی پهن می‌کند و به تقلید از آنان، قیام، رکوع و سجده‌ برپا می‌کند، کم‌کم زمینه‌ای به نام اُنس و الفت دینی در او ایجاد می‌شود. وقتی فرزند شما در کنارتان سجده و رکوع کرد و سلام نماز را داد و شما دستش را به گرمی فشردید، پیشانی‌اش را بوسیدید و لب‌خند رضایت‌بخشی در صورت او شکوفا شد، به یادش می‌ماند که هر موقع این حرکات را انجام داده، از شما یک پاداش درونی و رضایت‌بخش دریافت کرده است. هر زمان با شما به مسجد آمد و شما مراعات کردید که به او سخت نگذرد و راحت و خوش‌حال باشد و ماندن خارج از حوصله‌ی او نباشد، این مراعات‌ها و ظرافت‌ها او را کم کم به نوعی وابستگی دینی گرایش خواهد داد که پایه‌ی آن اُنس و الفت با دین است. ما در روان‌شناسی به این پدیده «conditioning» یا شرطی کردن می‌گوییم؛ به این صورت که اگر دو امر در مجاورت یک‌دیگر قرار بگیرد و با حضور یکی، دیگری هم حضور پیدا کند، کودک کم کم بین این‌ها پیوندی برقرار می‌کند که به آن «پیوند شرطی» گفته می‌شود. کودک در سال‌های بعد که زندگی مستقلی را دنبال می‌کند، هر وقت به یاد می‌آورد که وقتی نماز می‌خواند سیمای شما شاد می‌شد و او را تشویق می‌کردید، در او شوق و علاقه به دین ایجاد می‌شود.

عادت دینی:

وقتی کاری را بارها و بارها تکرار کردیم، این عمل در شخصیت ما نفوذ می‌کند و استوار و پایدار می‌شود، مثل عادت به نظم، سحرخیزی، مسوولیت پذیری یا هر عادت دیگر. از خصوصیات مهم دوره‌ی کودکی و دبستان، عادت‌پذیری است. اگر شما در این سال‌ها همّت کنید و عادت ارزشمندی را در فرزند یا شاگردتان پدید بیاورید، در سال‌های بعد نیاری به صرف آن همه نیرو و هزینه نخواهد بود. در سنّ دبستانی عادت دینی بهتر جایگزین می‌شود. مثلاً با همت و مساعدت شما به کودکان اجازه‌ی نماز خواندن در مسجد می‌دهند؛ در حالی که هنوز نماز بر آنان واجب نیست، به آن‌جا می‌آیند و نماز می‌خوانند و به این ترتیب نوعی عادت و استمرار بر عمل در آنان پدید می‌آید.
ما باید بچه‌ها را به خواندن نماز اول وقت عادت دهیم و به آنان بیاموزیم که صبح‌ها قدری زودتر بیدار و آماده‌ی نماز شوند. هم‌چنین باید تلاش کنیم قرآن را در حدّ ظرفیت خود و بر اساس جاذبه‌هایی که ما برایشان ایجاد می‌کنیم حفظ کنند. حفظ آیات قرآن و سوره‌های کوتاه آن در سال‌های بعد در زندگی او تاثیر مثبتی دارد.

معرفت دینی:

مرحله‌ی سوم، معرفت و تفکر دینی است. کودکی که در سال‌های پیش‌دبستانی و دبستانی با آداب دینی اُنس پیدا می‌کند و عادت دینی در او پدید می‌آید. باید در سال‌های راهنمایی معرفت دینی پیدا کند. در این مرحله شما باید از طریق دلیل و استدلال و نیز تعقل و تحلیل مسائل دینی با ذهن آماده و مستعد او ارتباط برقرار سازید وبا او صحبت کنید. از نظر ساختارِ ذهنی، سن 13 سالگی دوره‌ی رشد مفاهیم ذهنی و غیر ملموس است. یعنی تفکر می‌تواند به درجه‌ای برسد که انسان در غیاب اشیا هم درباره‌ی آن‌ها فکر کند، در حالی‌که در سال‌های قبل از دوره‌ی راهنمایی، رشد و تفکر انتزاعی حاصل نشده است. پس ما می‌توانیم در دوره‌ی راهنمایی با آمادگی بیشتری از معرفت دینی و اندیشه‌ی دینی صحبت کنیم و به پرسش‌هایی که نوجوانان راجع به دین دارند، پاسخ بگوییم و استنباط، فهم، آگاهی و ادراک آنان را در این مرحله بالا ببریم.
از مسوولیت‌هایی که باید در سال‌های قبل از دوره‌ی راهنمایی به آن بیندیشیم، این است که وظایف سنّ بلوغ و تکلیف دختران نوجوان را به آنان بیاموزیم. در سال‌های راهنمایی به بعد، بچه‌ها کم کم از چرایی مسائل سوال می‌کنند و می‌خواهند علّت و حکمت مسائل را بدانند. کودک تا به‌حال نماز خوانده است و اکنون هم می‌خواند، اما حالا می‌خواهد بداند که این نماز چه اثری بر شخصیت او دارد و در نزد خداوند چه پاداشی دارد و اصولاً چرا باید نماز بخواند؟

عمل به آموخته‌های دینی:

مرحله‌ی‌ چهارم، عمل به آموزه‌های دینی است. اگر در گام سوم معرفت دینی ایجاد شد، گام چهارم، اجرایی است؛ یعنی تمام تار و پود وجود او، نگاه او، توجه او و سخن او، همه و همه جنبه‌ی شخصیت بارز دینی پیدا کند و دین در وجود او کاملاً متجلّی و متبلور شود. این که گفته‌اند دوستی برگزین که دیدن او تو را به یاد خدا بیندازد، به همین علت است. یعنی شما حتی وقتی به چهره‌اش نگاه می‌کنید، به یاد خدا می‌افتید.

ضرورت های پرورش دینی فرزندان

در دنیای امروز که عصر یکه تازی قدرت‌های اقتصادی است و این قدرت‌ها برای رسیدن به منافع خود، ساحت انسانی را لگدکوب خویش ساخته اند هیچ کاری همانند پرورش انسان الهی، با تقوا و متعادل ارزشمند و موثر نیست.
بهترین راه رسیدن به امنیت و آرامش روحی، تربیت دینی است. خدمت به آیندۀ بشریت در این است که انسانها را از نظر عقیدتی و فکری به گونه‌ای پرورش بدهیم که در سایۀ فکر سالم، زندگی سالم داشته باشند. و بنیادی‌ترین کار برای بشر امروز تربیت مبتنی بر آموزه‌های قرآن و عترت است.

هدف از تربیت اسلامی چیست؟

در قرآن هدف از خلقت، « بندگی خدا » بیان شده است‌؛ هدف دیگر « رسیدن به کمال» است. خداوند می‌فرماید:
«مرا عبادت کنید که صراط مستقیم این است.» صراط مستقیم در بندگی کردن است که در اثر آن بندۀ صالح می‌شویم. در آیات 99 و 100 سورۀ مومنون آمده است که کافران به خداوند می‌گویند ما را به دنیا برگردان تا عمل صالح انجام دهیم.

چند باید و نباید تربیتی:

1. بعد از 7 سالگی حتماً صبحانه فرزندانتان را قبل از طلوع آفتاب بدهید.
2. بگذارید تا فرزندان در طول روز تا می‌توانند جسم خود را خسته کنند.
3. در تغذیه آنها به وجود B1 در غذا و همچنین مواد فیبردار مثل گندم، سبزی و بعضی از میوه‌ها توجه کنید، همین‌طور در مواد غذایی آنها عدس، کندر، عسل، شیر و موز بگنجانید.
4. مراقب باشید در هنگام خواب به آنها نور مصنوعی نتابد، بهترین کار تاریک بودن کامل فضا در هنگام خواب است.
5. در هنگام گفتگو با فرزندان در هر مرحله و سنی که قرار دارند به نرمی سخن بگویید و از تشر و تهدید دوری کنید.

بهداشت کودک

” از دیگر حقوق کودکان که رعایت ان برای والدین الزامی است , دور داشتن طفل از آلودگی ها و برکنار داشتن طفل از عوارض جسمی و روانی و در جمع طولانی تر کردن دوره حیات اوست .

برای وصول به این هدف والدین ناگزیر بررعایت اصول بهداشت جسمی و روانی طفلند و در جنبه جسمی وظیفه نظافت و شتشوی بدن و رعایت نظافت شخصی کودک است که به طور مداوم و مکرر   انجام میگیرد . (2)

نوزاد , موجود بسیار ظریف و ناتوانی است و به مراقبتها و مواظبتهای پدر و مادر کاملا نیازمند است سلامتی و تندرستی یا رنجوری و بیماری انسان در دوران کودکی پایه گذاری می شود و مسئولیت این کار بر عهده والدین نهاده شده است .

نوزاد در معرض دهها بیماری خطرناک میباشد , به وسیله واکسیناسیون به موقع میتوان سلامتی کودک را تامین کرد و همچنین باید در بهداشت تغدیه , پوشاک …. نیز اصولی را مراعات کرد .

وظایف والدین در جنبه معنوی و روانی

وظایف والدین در این زمینه متعدد و اهم آنها توجه به جنبه ی دینی , اخلاقی و عاطفی است .

پرورش دینی : آموزش آداب و رفتار صحیح زندگی همان آموزش دین است , یعنی اگر طفل روش صحیح زندگی کردن را آموخته باشد , در حقیقت تربیت دینی پیدا کرده است .