فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-α) یک سایتوکاین التهابی ست که توسط انواع مختلفی از سلول ها از جمله سلول های نورونی یا ایمنی بیان می شود. TNF در تکامل و حفظ درد عصبی و التهابی دخیل است. اگرچه مکانیسم هایی که TNF باعث درد عصبی می شود کاملا مشخص نیستند. اثرات TNF توسط دو زیر گونه ی رسپتور مجزا، TNFR-1 و TNFR-2، که در سلول های هسته دار قرار دارند، تنظیم می شوند. هردو TNF و رسپتورش در نورون های گانگلیون ریشه ی پشتی موش (DRG) بیان می شوند و پس از آسیب عصبی بیانشان افزایش می یابد. به کاربردن TNF به صورت In vivo برای نورون های DRG رفتار مرتبط با درد را در موش ها القا می کند، که همراه با پردردی حرارتی و مکانیکی ست.
این اثرات القا کننده ی درد بطور پیشگیرانه ای توسط استفاده از عوامل خنثی کننده ی TNF یا توسط مهار مسیر سیگنال رسانی TNF ممانعت می شوند. همچنین TNF روی تحریک پذیری نورونی توسط افزایش جریان کانال سدیم ولتاژی (VGSCs)، که تولید بالقوه را القا می کند و ممکن است درد عصبی را حفظ کند، اثر می گذارد. استفاده ی موضعی از TNF برای نورون های درد عملکرد بالقوه را فرا می خواند و میزان تخلیه ی فیبرهای عصبی را افزایش می دهد. جریان های کانال NaV1.8 مقاوم به تترودوتوکسین (TTX) (INa(V)1.8) که در پاتوژنز درد عصبی ضروری هستند، توسط مسیر وابسته به کیناز MAP تنظیم شده با TNF در نورون های DRG افزایش می یابند.
همچنین فقدان TNFR-1 در موش های TNFR-1−/−، منجر به افزایش حساسیت مکانیکی کاهش یافته می شود که توسط TNF اگزوژن یا التهاب القا می شود. آنتی بادی های خنثی کننده علیه TNFR-1 هم افزایش حساسیت حرارتی یا مکانیکی القا شده توسط اسیب عصبی را کاهش می دهند در حالیکه آنتی بادی ها علیه TNFR-2 موثر نیستند. این نتایج نقشی حیاتی برای TNFR-1، اما نه TNFR-2، در حساس سازی VGSCs پیشنهاد می کنند.
در مطالعه ی حاضر، ما اثر TNFR-1 و TNFR-2 را روی تعدیل INa(V)1.8 و INa(V) در نورون های DRG با استفاده از آگونیست های انتخابی TNFR مطالعه کردیم.