افضل الدّین بدیل بن علی نجار در سال 520 ه.ق در شهر شروان متولد شد .او تربیت اولیه خود را بیشتر مرهون عمّ خویش کافی الدین عمربن عثمان می باشد که وی نیز طبیب و فیلسوف بوده است و در ابتدا چون نمی خواسته است که شغل پدر را درپیش گیرد از او رنجیده خاطر شده و نزد عمویش رفته است.
« افضل الدّین 25 ساله بود که عمویش وفات یافت و او را تنها گذاشت ،بعد افضل الدین به نزد استاد دیگری به نام ابوالعلاء گنجوی رفت و ابوالعلاء او را به دربار خاقان منوچهر می برد و از این زمان تخلصش را از«حقایقی» به «خاقانی» تغییر میدهد؛خاقانی با دختر ابوالعلاء ازدواج می کند اما طولی نمی کشد که رابطه او با پدرزنش تیره میشود وپدرزنش راهجو می گوید».(نقل به اختصارازمقدمهْ خاقانی/ افضل الدین / دیوان/ سجادی/انتشارات زوار/ چاپ هفتم /1382)
مرگ کافی الدین بدترین و تلخ ترین حادثه زندگی خاقانی تا این لحظه است که جانسوزترین قصاید خود را در ماتم او سروده است علاوه براین قصاید ،«حبسیات» او نیز ازاشعار طراز اول دیوان اوست.